,,De prins en prinses leefden nog lang en gelukkig. En nu naar dromenland want morgen is het weer vroeg dag schatten.” Drie zoenen, de deur op een kier, ganglicht mag aan blijven. Thierry zit op de bank aan zijn zoveelste biertje, vier jaar geleden werkeloos, geen zin meer, kent alle tv programma’s uit zijn hoofd. Ze springt onder de douche en vervolgt met een bedrieglijk schminkwerk van trouwe moeder tot een meedogenloze femme fatale.

Hunkerend glanzende lippen, ogen wilskrachtig zwart aangezet met wat goud voor de sprankel, rouge voor het ‘spontane’ blosje. Ingetogen nepwimpers om, zo af en toe, de ogen onschuldige neer te kunnen slaan en een bedwelmend pufje parfum voor de illusie. Ze wurmt zich in een strak zwart jurkje dat nauwelijks iets te raden over laat, als finishing touch een paar loei hoge hakken. Ze ziet er uit om een dode tot leven te wekken of zelfs een levende de dood in te beminnen?

In de deuropening van de huiskamer staand vraagt ze nerveus: ,,Goed zo?” Hij reageert niet, de bel gaat, de chauffeur staat voor, ze is weg. Sjiek hotel, obscene portiers, brallende mannen, sjansende obers, kaviaar, champagne een dure suite en een veel te goedkoop einde.

Tegen vijven in de morgen komt ze doodop met de hakken in haar hand weer thuis, ze kijkt de kinderkamer in maar stelt een tussenkus uit. Na zo’n nacht doucht ze altijd een stuk langer, poetst haar tanden geducht en spoelt extra goed, het helpt een heel klein beetje. Een degelijke pyjama doet de femme fatale verdwijnen, nu pas teent ze de kinderkamer binnen voor een kus met haar aller echtste lippen.

De slaapkamer stinkt naar bier en rook, Thierry snurkt, ze vleit zich tegen hem aan, dat heeft ze na zo’n avond gewoon hard nodig. Hij wartaalt wat, draait zich weg, laat een scheet en snurkt verder.

Een enkele traan trekt traag een spoor over haar wang, ze is alleen. Het is donker, ze staart naar het plafond………….. ziende blind.

Even de wekker zetten, nog twee uurtjes, kinderen naar school.”

(Tekst: Mink Out)