Ik kwam gesloopt uit bed, weinig geslapen, een verstopte neus die hoogstwaarschijnlijk op een aanstaande griep vooruitliep. Nou, je wil mij na zo een nacht/dagrust niet tegenkomen, gelukkig was ik zelf de eerste bij de rituele spiegelconfrontatie. Een driftige tandenborstel door mijn mond, de warmwaterstralen van de douche, samen met shampoo van de Lidl, maken meestal weer een montere Minkemans maar het bleek douchewater tegen de bierkaai. Mijn hoofd en zijn inhoud waren hoofdelijk aansprakelijk voor een snakkend tekort aan levensvreugde deze morgen, actie was gewenst.

Toen ik na een woonwerkrit op de nep-Harley mijn helm afdeed kreeg een reddingsplan gestalte, mijn haar had veel weg van een dweilmop dus ik zou naar kapster Josje teneinde mijn goed gevoel te herwinnen.

,,Ha die Mink, dit is Linsey, ze loopt hier stage, t is haar laatste jaar en ik vertrouw het wel, kan zij je knippen?” ,,Ik hoop het wel”, grapte ik. Ik keek het ‘kind’ aan en zij mij, ze leek op Shakira’s jongere zus, ik smolt en stamelde met een bos haar en mond vol tanden: ,,Doe maar.” Vaardig knippend fladderde ze om mij heen als een mot rond een brandende kaars, tenminste deze stoute fantasie vlamde in mij op.

In het echt hield ik mijn armen en handen overdreven dicht onder de kapmantel om haar lichaam, dat telkens (onbewust???) tegen me aanstond, niet aan te raken, ík was de zeer voorzichtige mot.

Even later kwam Josje er bij, woelde beroepsmatig door mijn haar en gunde mij de twijfelachtige eer als praktijkvoorbeeld te dienen. “Kijk Linsey dit is nou het voorbeeld van iemand wiens haar erg dun is en waar de verschijnselen van kaalheid duidelijk zichtbaar worden”.

Huh……ik kaal? Dat was (toen) nieuw voor me, oké niet meer zo vol als vroeger maar je kan overdrijven, een donderslag bij heldere hemel. Terwijl Josje doorwoelde ging mijn hoofd willoos, van voor naar achter van links naar rechts, als dat van een aap die ferm doorgevlooid wordt. Ze gingen zo in de les op dat ik en mijn gevoelens vergeten werden.

Mijn ‘haardos’ bestuderend, drongen beiden hun vrouwelijke charmes onbewust aan mij op, mijn begeerte deed zijn beklag maar het enige dat ik nog zag was slechts de oprukkende kaalslag.

(Tekst: Mink Out. Meer: www.conck.nl Het schilderij: 1931 She Stoops to Conquer. Charles Spencelayh 1865 – 1958)