Klaas Vaak vergat hem vanavond zand in de ogen te strooien. De kerkklok slaat glashelder, eenzaam en kort twee keer. Dadelijk vroeg naar zijn werk, paniek steekt de kop op, alles is zowat gedaan, uit verveling FB en mail bijgewerkt, de schaapjes meerdere keren geteld, veel dingen overdacht, hersens blijven malen.

Hij draait zijwaarts richting Josje en bekijkt haar nauwkeurig, streelt zacht haar mooi gezicht, nog steeds een prachtige vrouw, oké wat kraaienpootjes maar dat maakt haar nog interessanter. De slanke halslijn gaat vloeiend over in een ontblote schouder en wakkert zijn lust aan en daar is tie weer: de antisnurk-neusbeugel .

Sinds ze die gebruikt slapen ze, behalve hij vanavond dan, opperbest. Zij blijft in een diepe Doornroosjedroom, één aanblik van Josje ‘s  hoofd met dat rode stuk plastic onder d’r neus doet zijn lust haar wakker te kussen subiet verschrompelen.

Hij slaapt ook best omdat de bossen tropisch hardhout die ze s’ nachts omzaagde nu nóg groter kunnen groeien. Om haar rust niet te verstoren glijdt hij zacht onder de dekens vandaan, pantoffels, trap af, kopje kamillethee, goor spul, met zo’n smaak zou je nooit meer in slaap vallen.

De katten lopen rond zijn benen te draaien, de puber buurjongen van hiernaast komt thuis op zijn longboard, de gelijkmatige cadans van ratelende wieltjes over de stoeptegels liegt niet.

Dan maar een glas whisky en het nieuws: twee buiten de pot pissende Marco’s, een Marc die en passant 70 doden heeft gemist, een clubje te agressieve Mocro ’s, enz, enz, in Godsnaam: mag ik slapen, hij kiepert zijn glas leeg en loopt stillekes naar boven.

Blootgewoeld ligt ze op het bed, hij dekt haar teder toe en schuift aan, ze slaat haar zachte ranke armen om hem heen, brabbelt wat, een zalige samensmelting, bedwelmd voert ze hem droomland binnen.

Beter zo samen mét antisnurkneusbeugel dan alleen in de logeerkamer. Morgen dat aseksuele ding gewoon wat, of veel, later er in, trusten.

(Tekst: Mink Out.  Meer: www.conck.nl  Illustratie 1898 Het bed. Henri de Toulouse-Lautrec)