Vier jaar lang hebben ze gestreden voor wat ze waard waren. En nu is het plots allemaal voorbij. Dolf Goudart en Hans de Waard kunnen het nog maar moeilijk geloven.

Steen des aanstoots: het gemeentelijke Project Snippergroen dat in 2016 in de Voorburgse wijk Essesteijn startte. Kort gezegd: de gemeente claimde dat inwoners zich op grote schaal stukjes gemeentegrond hadden toegeëigend. Die stukjes grond moesten ze teruggeven, kopen (voor 125 euro per vierkante meter exclusief kosten) of huren.

In een eerste brief aan de bewoners stond al meteen dat degenen die niet meewerkten gedagvaard zouden worden. Dolf: ,,Pure intimidatie.’’ Hoe dan ook, op een informatieavond bleek dat de gemeente zich stoelde op een schetsmatige tekening, opgesteld toen de gemeente de grond in 1972 aan Nationale Nederlanden verkocht ten behoeve van woningbouw voor de wijk Essesteijn.

Medewerkers van het Bureau Eiffel moesten het project gaan uitvoeren. Zij gingen bij bewoners langs voor zogenoemde ‘keukentafelgesprekken’. Onder het mom van ,,wij zijn juristen’’ werd er bij woningen gemeten. De bewoner mocht zelf het meetlint vasthouden. ,,U ziet onze aanbieding wel tegemoet’’, en weg was Eiffel.

Begin 2017 besluiten een aantal bewoners de Werkgroep Snippergroen op te zetten. Dolf is voorzitter, Hans wordt lid. Inzet: laat de gemeente maar aantonen van hoeveel vierkante meter ze per individueel adres eigenaar is.

De Werkgroep diende een verzoek op grond van de Wet openbaarheid bestuur (WOB) in om de gemeentelijke stukken in handen te krijgen. In het gemeentelijke archief bleek echter geen enkel eigendomsbewijs voorhanden. Er waren wel verkoopakten met de schetsmatige tekeningen (klakkeloos door notarissen gepasseerd), maar meer niet. De betrokken archivaris kreeg van gemeentezijde een slot op de mond.

Het is wethouder Bianca Bremer die het Kadaster er bij haalt. Twee medewerkers van die instantie komen helemaal uit het noorden van Nederland om uit te leggen hoe het Kadaster werkt. Doch echt bewijs van gemeentelijk eigendom in Essesteijn brengt men niet mee. Wel kaarten waarop een disclaimer staat, een tekst waarmee aansprakelijkheid wordt afgewezen. Met andere woorden: onbruikbaar. Daarna probeert de gemeente het zonder succes met zelf vervaardigde kaarten.

De bewoners van Essesteijn leggen hun zaken neer bij DAS, rechtsbijstandsverzekering. De gemeente schakelt huisadvocaat La Gro Geelkerken in. Het Project Snippergroen – de dames van Bureau Eiffel zijn al lang uit beeld verdwenen – verwordt tot een juridisch gevecht.

Tot afgelopen maandag. Tijdens een bijeenkomst van juristen, een gemeenteambtenaar, iemand van het kadaster en leden van de Werkgroep bij Hans thuis, tovert de kadastraal medewerker annex landmeter ineens een exact bemeten kaart te voorschijn voor Hans’ grondstuk. De meting is in 1975 gedaan; het document is in 1977 vervaardigd. Soortgelijke kaarten blijken er ook voor andere adressen te zijn.

,,Een hele bizarre ontwikkeling’’, zo erkent Dolf. ,,Eerder bood de gemeente ons nog een grensreconstructie aan. Vanuit het Kadaster kregen we echter te horen dat de coördinaten die ooit voor het veldwerk waren gebruikt, zoek waren. Dus had een grensreconstructie geen waarde. Zonder veldwerk geen grensconstructie.’’

,,Met de kaart die maandag op tafel lag kon de kadastrale medewerker wel een erfgrensreconstructie maken. En kende de gemeente de erfgrenzen dus wel. Daarmee hadden we geen houdbare zaak meer. Verder procederen heeft geen zin.”

,,Ik heb een hele vieze smaak aan het gebeuren van maandag overgehouden. Ineens kwam die kaart boven water. Ik zet er vraagtekens bij. Het is naar mijn mening gewoon gereconstrueerd. Waarom komen ze daar nu pas mee?’’

,,Die man van het kadaster heeft gewoon zijn werk gedaan’’, sust Hans. ,,Hier hebben we vier jaar over gedaan. Om een kaart uit het archief van het kadaster boven water te krijgen. Ik ga mijn tuinhek niet verplaatsen dus moet ik nu gaan betalen.” Dolf: ,,La Gro heeft gewoon druk uitgeoefend.’’

De juristen hielden maandag hun mond. De aanwezige ambtenaar van de gemeente mompelde slechts dat er in de communicatie heel wat fout was gegaan. Voor Dolf was het gebeuren aanleiding de Werkgroep Snippergroen op te heffen, ook al lopen er nog zo’n 40 zaken van bewoners van Essesteijn tegen de gemeente.

Dolf en Hans moeten er niet aan denken hoeveel geld de hele gang van zaken de gemeente heeft gekost. De manier van opereren van de gemeente zit de danig gefrustreerde Dolf echter nog het meeste dwars. ,,Nooit is er tegen ons gezegd ‘kom eens praten’. Alles moest van ons uit gaan. Het is gewoon afschuwelijk. Ik schaam me kapot voor zo’n gemeentebestuur.’’ Cynisch heffen ze het glas ‘op de gemeente’. (illustratieve foto)