Ik heb in mijn leven weleens vrouwen gehad wiens voeten een vreemde aantrekkingskracht op me hadden, geen flauw idee waarom dat zo was, het ging vanzelf, kwam gewoon in me op. Nu was het andersom, mijn naakte voeten werden een soort van gekoesterd, haar ogen vertoonden een wazige glans, alsof ze alleen was met die voeten, zonder mij eraan vast als het ware. Haar adoratie kwam mij vreemd voor, qua poezeligheid konden mijn lompe stappers geenszins in de schaduw staan van de lokkende ranke spitsen der geadoreerde one night stands wier voeten ik ooit kuste.

’t Was m’n eigen schuld, ik was zelf naar binnen gestapt, niemand dwong me, nu lag ik hier, vluchten was zinloos aangezien ik mijn schoenen en sokken nooit snel genoeg aan zou kunnen trekken. Als een rat in de val zat ik bij deze vreemde vrouw met een schijnbaar ziekelijke hang naar voeten. Ze wreef ze in met een soort van geurende olie, masseren was het eigenlijk, wel verkwikkend of beter nog: ontspannend.

Kietelen, daar kan ik echt niet tegen, ook nu niet, giechelend als een schoolmeisje spartelde ik alle kanten uit, ze kneedde intens verder.

Plots ging ze met een scalpel richting mijn kleine teen, het lemmet schitterde onheilspellend in het felle lamplicht, ik dacht een satanisch lachje te ontwaren, trok angstig mijn voet weg, ,,asjemenou” riep ik uit. ,,Je wil toch van die eeltknobbel af, nou dat doen we dus met een scalpel, zo gebeurd, even flink zijn.”

Wonderbaarlijk genoeg voelde ik weinig, het was een sneetje van niks, ff met het elektrisch gutsje erin en wellicht lag strompelloos lopen, op mijn splinternieuwe spierwitte gymschoenen, nu binnen handbereik.

Slaafs trok ze me mijn sokken aan, ik voelde me opgelaten, wist geen houding te slaan, ze lachte. “Je hebt mooie voeten” sprak ze devoot. Ik voelde me gevleid maar dit leek me toch ‘ten voeten uit’ een gevalletje voetfetisjisme, wel een hele goede reden om pedicure te worden toch?

(Tekst: Mink Out. Het schilderij: 1885 The Old Gardener, Emile Claus. Meer: www.conck.nl)