Mening
Minks wekelijkse column: Kroeshaar

Knikkebollend zit ik genietend van de zon in ons voortuintje. Tis warm, te warm, zo warm dat je geen mens ziet. Mijn moeder is binnen, ze kookt, ze zingt, het voelt echt als thuis, ondanks onze dagelijkse problemen voel ik me hier goed.

Als door een wesp gestoken trek ik in een reflex mijn arm weg en wat blijkt: ik ben door een wesp gestoken, wil hem pletten, de wesp is weg. Op de plek waar zijn onsympathieke spaaractie plaatsvond probeer ik al wrijvend de pijn te verlichten, het helpt niet.

Het valt me op dat ik al aardig gebruind ben, aardig??? Ik ben gitzwart. Woel met de handen door mijn weelderig haar maar blijf steken. Ik heb plots een kolossale bos kroeshaar, zeg maar gerust een trots afrokapsel.

Dat ga je toch niet geloven. Ik loop naar binnen, kijk in de spiegel en lijk totaal niet meer op mezelf. Voel me nog steeds Mink, maar een soort Jimmy Hendriksfiguur staat me aan te kijken of hij water ziet branden, of ben ik het zelf die zo kijkt?

Loop weer naar buiten, kijk omhoog en kan nog net wegduiken voor een vallende kokosnoot, die overduidelijk een touch down op mijn kroeskop in de planning had staan. Neergekomen groeit de kokosnoot groter en groter en torent langzaam boven de bomen uit. Hij lijkt pas te stoppen bij formaat piramide.

Bij alles en eenieder stokt de adem in afwachting van wat komen gaat. Plots verschijnen er ramen en een toegangspoort, de laatste geflankeerd door gekroonde gevellantaarns, voorzien van een koperen deurklopper. Uitsluitend te betreden via een bordes met bordeauxrode loper.

Buiten valt het duister, binnen in de kokosnoot ontsteekt men talloze kroonluchters, zachte muziek klinkt, mooie bepruikte mensen dansen. Dames in ruisende jurken, waarin hun pronte borsten goed uitkomen, doen een stijve harkendans met stramme heren in officierskledij.

Bubbelende champagne en luxe liflafjes geoffreerd door knickerbocker lakeien vinden gretig aftrek. Al gauw maakt de etiquette plaats voor jolig gedrag van kirrende kindvrouwtjes en jagende jonkers.

Nieuwsgierig kom ik naderbij, mijn hand steunt licht op het raamkozijn. Bedwelmende parfum, een slanke, zorgvuldig gemanicuurde hand streelt mijn zwarte, eeltige knuist, de andere woelt speels door mijn afrokapsel.

Wordt (volgende week) vervolgd.

(Tekst: Mink Out. Schilderij: The dinner at the Ball,  Adolph von Menzel. Bundel verkrijgbaar: http://www.conckshop.nl )

Socials

vlietnieuwsfacebookOp Facebook

vlietnieuwtwitter Op Twitter