We woonden er allebei al vanaf de bouw, naast elkaar. Zij met haar man, maar die gaf de pijp al snel aan Maarten. Zo’n vrouw met lang loshangend haar en gele rokersvingers. Rook en plat Haags kwamen de hele dag onafgebroken uit haar mond. In de tuin riep ze, met luide stem, voor elk akkefietje mijn naam.

Al snel had ik een betonnen schutting geplaatst waarvan ze zwaar verbolgen vroeg of die Berlijnse muur er soms was om haar te weren. “Tuurlijk niet, gewoon voor iedereen, ik wil een beetje privacy toch”. Minder maar toch nog regelmatig kwam het langharig hoofd, met behulp van een kratje bier als verhoging, boven de schutting uit.

Haar naam was Sjaantje maar Zwaantje vond ze veel beter passen. Ik zag een soort van hunkering in haar ogen als ze me dat vertelde. Wellicht een diepe hunkering naar de smetteloos witte kleur en het gracieus bewegen van deze majestueuze watervogel. Misschien niet vreemd voor een vrouw van niet zware zeden, die in haar werkbare jaren op het Zandpad in Utrecht haar geld verdiende. Wat was ze trots als hij haar in die glanzende Chevrolet van het werk haalde. Open dak, rode bekleding, wat hadden ze een bekijks.

De woonboot die ze daar hadden was hun pensioen, maar daar is niets van terechtgekomen. Ik wist het wel, lekker uitgaan, een goed leven.

Met hoog opgestoken, geblondeerd haar was ze overal graag gezien.

Ze danste op biljarts en barbladen met zo’n petticoat aan. Dat was pas een attractie. Alle mannen wilden haar, toch ging ze altijd met haar eigen ventje naar huis. Zaken en privé hou je gescheiden. Hij was trouwens de knapste kerel die een vrouw zich wensen kon. Met zo’n glanzende vetkuif, glad geschoren, gouden horloge, pinkring. Als hij zijn natje en droogje had was het best wel een wereldvent.

Ze is al een ff weg maar ik mis haar hoofd boven de Berlijnse muur. Zwaantje, eindelijk dan toch nog smetteloos wit en enorm gracieus.

(Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl)