Ieder jaar op 5 april ben ik jarig. Zolang het nog duurt dan hé. Dus niet geheel toevallig dit jaar ook weer. Voor de 65e keer nu. ,,Tik um an ouwe”, kan je nu met een gerust hart zeggen.
Had besloten er geen ruchtbaarheid aan te geven. Een fundraising om me in het zadel te houden, een handtekeningenactie, allemaal prachtig maar nu was het wel ff welletjes met die “Minkverering”. Had genoeg in de schijnwerpers gestaan de laatste maanden. Nu even niet!!!
Dus dit jaar geen perongelukke, en passante hint op FB om de klok te luiden. Had er trouwens ook geen fut voor. Lag met piepende longen doodziek in bed. Neen niet gewoon Cor. Een zware griep met lammige benen en hevige koppijn. En dat alles vergezeld van een nieuw koudefront, sneeuw en Saharazand.
Deze natuurverschijnselen maakte dit ouder worden er zeker niet leuker op. Ook ik takelde dus gewoon af. Krachteloos staarde ik naar mijn plafond. Was toch in de veronderstelling uniek te zijn en de wrede gesel der aftakeling te kunnen ontlopen. Ik zou nooit ouder worden, dat vertikte ik. Jammer joh!!!
Mij was nu blijkbaar toch ook hetzelfde lot als mijn voorvaderen en moederen beschoren. Ook ik ging schijnbaar met een rotgang richting het graf.
Wel witte gympies gekocht. Niet zozeer om voor de ouderdom uit te kunnen snellen, maar de kleur geeft mijn jeugdigheidsgevoel wel een enorme boost. Daarentegen lopen ze ook nog eens heerlijk, maar dit enorm comfort verschaffen hun zwarte alterego’s volgens mij evengoed.
Neen deze 65e verjaardag was zeker geen explosie van optimisme. Ik werd steeds zieker en het nachtelijk gepiep van mijn longen was niet van de lucht. De paracetamol ging er in als snoep en de hoestdrank klokte heerlijk weg. Mijn door slaap aan elkaar plakkende wimpers kreeg ik ‘s morgens lastig open. Maar plots was hij er dan toch, de zonovergoten Kellogg’s Cornflakes ochtend.
Het leven bruiste weer in alle hevigheid door mijn aderen. Als een Phoenix herrees ik uit de as. We waren terug van weggeweest, een nieuwe ronde. Trouwens dat niet meer hinten dat ik jarig ben doe ik echt nooit meer.
Tegen het einde van mijn verjaardag stelde ik beteuterd vast dat dit wel een heel erg stille verjaardag was geweest. Gelukkig hield Fieps me gezelschap.
(Tekst: Mink Out)
