Het is begin jaren zeventig. Zondagmorgen in huize Den Ouden Neel, toen nog Den Jonge Neel, zullen we maar zeggen. Door het huis klonk Rudolf Schock, operettezanger van weleer. Vervolgens steevast de Wiener Sängerknaben, waarvan er nog wél wat op deze aarde rondlopen mag ik voor hen hopen.

Prachtig gezang om te horen. Kan nog steeds veel van die nummers uit mijn hoofd meezingen, alleen niet zo hoog als die onvolgroeide stemmen dan. Hier heeft mijn liefde voor klassieke muziek zijn oorsprong gevonden.

Maar toch zat er een lichte gene bij het beluisteren van deze muziek. Velen waren 40-45 nog niet vergeten, dus al wat Duits was bleef voor hen stinken. Het geluid stond dan ook nooit te zacht, maar ook zeker niet te hard. Het prachtige Duitse lied door dit jongenskoor ten gehore gebracht: ‘Schlafe mein Prinschen schlaf ein’ riep nog steeds de verkeerde beelden op.

Zoals Adolf H die zo’n blond Aries knaapje in lederhosen gevoelig in het wangetje knijpt, voor een in slaap sussend propagandafilmpje für das Volk.

Ondanks dat ik het een mooi lied vond had ik dat toentertijd en wat later toch ook wel een beetje, dat negatieve. Het klonk wel heel erg Duits. Maar tijd heelt alle wonden. Dus toen ik laatst het slaapliedje van onze buren weer hoorde, versterkte dit juist mijn saamhorigheidsgevoel.

De Duitsers zijn nog meer onze vrienden geworden, behalve met voetbal dan.

Ik denk dat dit, bij mij in ieder geval, veel te maken heeft met Vladimir P die nu, gelijk Adolf H, in Oekraïne te vuur en te zwaard dood en verderf zaait. Je zal er zitten, familie weg, levenswerk weg, je hele omgeving weg, drama. Een stad als Marioepol, 500.000 zielen, allemaal op de vlucht of dood(sbang).

Laatst weer zo’n lied dat zijn Duitse titelboodschap lijkt te smeken. Dit keer begeleidt door een Joodse vioolvirtuoze*: Erbarme dich, mein gott.  Nou ben ik totaal niet gelovig maar laten we het dan in Godsnaam maar bij de essentie houden: Heb genade (met dit arme Oekraïne volk). Erbarme dich.

(Tekst: Mink Out)

*Het was geen Joodse vioolvirtuoze maar ik wilde de uitspraak al heel lang gebruiken. En zeg nou zelf, die klank: Joodse vioolvirtuoze, prachtig toch.