Als ik haar kamer betreed kijkt ze vanuit haar rolstoel in paniek naar me op. Het huilen staat haar nader dan het lachen. ,,Dag meneer”, zegt ze onderdanig, als braaf kind van haar tijd. Haar zicht wordt minder. ,,Mam ik ben je eigenste zoon Mink.”

Nu ze door heeft dat ik het ben, barst ze in tranen uit, ze oogt ontredderd. ,,Tis niet makkelijk hier. Mijn looprekje is weg en de zuster komt maar niet.” Ik ken dat gevoel van machteloosheid, heb ik van haar, als er bij mij wat weg is raak ik ook van slag. Ga niet huilen of zo maar het ontregelt de boel flink.

Quasi streng probeer ik haar van de depristemming te verlossen. ,,Ja uhhhhh mam als je gaat huilen ga ik weg hoor, daar kom ik niet voor.” Ik hou het ecologische AH-tasje omhoog. ,,Kijk eens wat ik bij me heb.” Haar nieuwsgierigheid verjaagt het verdriet stukken sneller dan het kwam. ,,Roddelblaadjes, flesje verse vruchtensap, de banaan/sinaasappel was op, vruchtjes, twee gebakjes, tien haringen met uitjes, vers van het mes en als klap op de vuurpijl een eigen gebakken brood, vannacht nog gemaakt.”

Ik maak haar hoorapparaatjes nog ff schoon en dan gaan we weer opgevrolijkt in optocht naar de gezamenlijke huiskamer, alwaar eenieder gemest en gevorkt in starthouding zit om op de broodmaaltijd aan te vallen. Het vers brood, bij allen bekend, wordt met gejuich ontvangen en als ik de welriekende zilte ex-zwemmers onder neuzen doorhaal is het feest compleet.

Hier heerst personeelstekort. Of ik ff het brood kan snijden en smeren en er ook maar meteen de haringen op wil draperen, met of zonder ui naar smaak. Ik heb eigenlijk geen tijd, personeelstekort doet mijn cafébedrijf ook geen goed. Gedwee kwijt ik me, opbeurend kwakend, van de mij opgedragen taak.

,,Waar is Co.” ,,Die kan haar bed niet uit, te ziek.” ,,Ik zal het ff brengen.” ,,Co, ik heb haring!” Haar ogen schitteren plots als de zwijgende Swarovski miniatuurtjes in het vitrinekastje, die de hele dag haar uitzicht bepalen. Ze eet langzaam maar genotvol. De gevallen uitjes pluk ik van haar nachtpon. Ik leer haar wat een boks is en we wisselen die vervolgens ook lachend uit.

Snel Den Ouden Neel in de volle eetkamer een dikke pakkerd en dan moet ik echt gaan, de arbeid wacht. Toch weer wat mensen een beetje blijer gemaakt.

Trouwens, tijd te veel? Kijk eens wat je kan doen. Erg dankbaar werk hoor.

(Tekst: Mink Out)