Het geluid van mijn nep-Harley klinkt gedempt door in helm en oordoppen. Tis wat onwerkelijk rijden zonder veel motorgeluid. Net zo onwerkelijk als de kans om eindelijk weer eens met forse klappen mijn popelende vleugels uit te kunnen slaan. Op een doorsnee dag moet ik bij het wakker worden al een boel dingen per mobiel en pc regelen. Dan de boodschappen of iemand die niet kan werken. Daar wordt een mens onrustig van, al dat gedoe. Ik tenminste wel. Tis denk ik het effect van jarenlange cor-problemen zonder enig zicht op vakantie.

De accu was gewoon echt leeg, de energie was helemaal opperdepop. Ik verlangde hevig naar vrijheid. Nadat de laatste werkdag voorbij was, ben ik met mijn eten in m’n eentje op het grote terras aan het water gaan zitten. Ik wilde gewoon alleen zijn, wellicht om afscheid te nemen van een zware tijd. Tuurlijk, het is mijn beroep, dat weet ik, maar ik had er gewoon genoeg van.

En toen na tal van klusjes kon mijn vakantie dan toch eindelijk echt van start. Eerst ff fijn een stukkie varen en daarna heerlijk verder met het motahtjuh. Ik doe allerlei wereldsteden aan. Blij om er te komen, maar zeker niet minder blij om de vreselijke hectiek en regeltjesjungle weer achter me te laten.

Langzamerhand voel ik me lekkerder bij een dompeltje in een koel bergmeer, dan dat ik tot laat in een overvolle bar rondhang. Niet dat ik het barhangen nu ineens verfoei, dat nou ook weer niet, maar toch. Het is wellicht het landelijke dat mij trekt. Een ondergaande zon, vissen die spartelen in glinsterend water.

Een koe die in de verte loeit, een kerkklok die plichtmatig zijn uren slaat. En ik, die vrij van zorgen, kalm de bladzijden van mijn boek wegdraai.

Tijdens het genieten draait een gedachte wel als een carrousel in mijn hoofd rond. Zonder de mensen die mij in voorbije, barre tijden gesteund hebben, had dit nooit meer gekund. Überhaupt geen idee dat het nog zou gebeuren. En toch rijd ik gewoon weer lekker in het rond en geniet met volle teugen. Het besef dat ik een enorme toffe kring om me heen heb van mensen die het me gunnen en daadwerkelijk hielpen, voelt als zwemmen in een warm bad.

Ik zeg het nog 1 keer, dan is het klaar: ,,Beste mensen, enorm bedankt dat jullie er waren toen het het hardst nodig was. Dit is de beste vakantie ooit.”

(Tekst: Mink Out)