Het gemis is enorm, het verdriet ‘niet te beschrijven’. ,,Maar ik voel ook een zekere opluchting”, vertelt Caroline. ,,Vooral de laatste jaren heeft Rob ontzettend veel pijn gehad. Dat is nu voorbij en die rust gunde ik hem zo.”

In de week na Rob’s overlijden pakt Caroline de telefoon voor een belletje naar HMC. Ze moét laten weten hoe blij zij en Rob zijn geweest met alle zorg en hulp de afgelopen jaren. ,,Hoe de situatie ook was, in het ziekenhuis dachten ze continu met ons mee. Van de oncoloog tot de zaalarts, van de verpleegkundige (specialist) tot de radioloog en van de voedingsdeskundige tot de secretaresses: HMC is een goed geoliede machine. Rob had echt het gevoel dat wanneer hij HMC Antoniushove binnenkwam (het oncologisch centrum van HMC, red.), de rode loper werd uitgerold.”

Rob’s behandeling begint met een gamma-knife bestraling op de hersentumor, daarna volgt chemotherapie. Na een jaar krijgt hij immunotherapie: medicijnen die de werking van zijn afweersysteem versterken, zodat deze de kankercellen gaat herkennen, opruimen en vernietigen. ,,Rob is één van de eersten bij wie de HMC-specialisten deze behandeling toepassen. Na een aantal behandelingen zien we positief resultaat: in de uitgezaaide gebieden wordt geen uitgezaaide kanker meer gezien op de scans. We waren door het dolle heen.”

Het is 2016 wanneer Rob op 53-jarige leeftijd de diagnose uitgezaaide longkanker krijgt. Hoewel hij, Caroline en hun dochter van toen 6 jaar in Leiden wonen, kiezen ze al snel voor HMC als ziekenhuis. ,,Met andere ziekenhuizen in de buurt hadden we helaas minder prettige ervaringen, dus de keuze was snel gemaakt. We moesten een stuk verder reizen, maar dat was het waard.”

Langzaamaan kan Rob zijn normale leven weer oppakken. Hij gaat regelmatig bewegen en leert weer fietsen. Zelfs gaat hij weer full time werken en kan hij zijn rijbewijs weer in gebruik nemen.

Maar na 3,5 jaar komt de kanker terug. Een reeks behandelingen volgt opnieuw, de ene keer is het effect positiever dan de andere keer. Het is een slopende periode voor het hele gezin. ,,Rob moet soms wekenlang opgenomen worden. We maken tientallen ritjes naar HMC. Soms zelfs middenin de nacht naar de Spoedeisende Hulp in HMC Westeinde. Op die momenten vervloek ik het weleens dat we toch geen ziekenhuis dichtbij huis hebben. Maar als we dan weer zo fijn geholpen worden, ben ik dat alweer vergeten.”

Zeker vier, vijf keer lijkt het erop dat Caroline Rob gaat verliezen. ,,Maar op wonderbaarlijke wijze klimt hij er dan tóch weer bovenop. Tot een paar maanden voor zijn dood: Rob blijft vechten, maar de ziekte is sterker. Keihard. Wederom zetten de artsen alle zeilen bij: ze gaan tot het gaatje om hem te helpen. Ik zie ondertussen Rob veranderen in een schim van zichzelf. Heel pijnlijk. Half september komt hij tot ons grote verdriet toch te overlijden.”

Caroline kijkt terug op een loodzware periode. En zwaar zal het ook altijd blijven. Maar positief als zij is, ziet ze ook de lichtpuntjes. ,,Rob heeft altijd benadrukt hoe welkom hij zich voelde in HMC. De zorg vonden wij beiden fantastisch en sloot aan op de vechtlust van Rob. Ik wil ook dié herinnering koesteren en nogmaals iedere zorgverlener bedanken. In het bijzonder in de afgelopen 6 jaar de artsen Maas, Quispel, de Jong, Vahl, Koopmans, Leemans, Wolfs en Denker aan wie wij een warm hart toedragen. Áltijd dacht iedereen onvermoeibaar met ons mee over de mogelijkheden en opties. Zonder al deze betrokkenheid keken we heel anders terug op deze periode en had onze dochter veel eerder haar vader verloren.” (bron HMC)