Als ik plots door de politie staand word gehouden, geeft dat een schrikmoment. ‘Wat heb ik gedaan?’ Dit keer was het anders. Natuurlijk, de politieauto parkeerde zonder aanleiding dwars voor mijn voeten. Door het geopende zijraampje keek ik in een vriendelijk gezicht van de bestuurder die mij vroeg of hij mij iets mocht vragen.
Of ik iets wist van een whatsapp-groep in mijn woonwijk. Nee, was mijn antwoord naar eer en geweten. Om er meteen maar op te laten volgen dat ik so wie so weinig van de politie merkte. Een wijkagent? Nooit gezien. Antwoord van de politieman: ,,Ja meneer, veel vergaderen. Die zitten meestal binnen.’’ Eerlijk, dat wel. Maar geruststellend, niet echt.
Ontbrekende buurtpreventie dan maar. ,,Meneer, dat team is recent opgericht.’’ Dat kon ik beamen, ik was er zijdelings zelf bij betrokken. Meneer de agent was het echter met mij eens dat 20 mensen wel erg weinig was voor de grootste wijk van de gemeente (Voorburg Midden) met 14.000 inwoners.
Hij kon zich ook ‘voorstellen’ dat deze mensen bij lange na niet de hele wijk konden bestrijken in de hen toebemeten tijd. Zeker niet nadat hij had kennis genomen van mijn beschrijving van de posturen van de betrokkenen.
Ik meldde nog braaf ‘af en toe’ een politieauto door de straten te zien rijden en, door mijn eigen woonstraat, een motoragent. Die draaide dan zijn rondje nadat hij verdekt opgesteld in de Prins van Lignestraat automobilisten had aanschouwd op de Laan van Nieuw Oost Einde ter hoogte van de oversteekplaats. Om vervolgens achter ‘foute’ lieden aan te gaan, hen nog voor de rotonde met de Potgieter- en Van Arembergelaan staande te houden, te bekeuren, om daarna via dezelfde Potgieterlaan, Goeverneurkade en mijn woonstraat terug te rijden naar zijn ‘uitkijkpost’.
De agent in de auto moest er wel om lachen. ,,Ja, dat klopt.’’ Maar van een whatsapp-groep had ik dus nooit gehoord? ,,Nee.’’ Hij deed mij een suggestie: richt u er zelf één op. Dat is niet alleen voor het melden van zaken die niet in de haak zijn of lijken, aan de politie, maar ook voor de sociale cohesie in de wijk. Is dat laatste een zorg van de politie, schoot het door mijn hoofd.
Hij bedankte me, en reed weg nadat ik hem erop gewezen had dat er een auto achter de zijne stond die er langs wilde. Later zag ik hem nog kris kras door de wijk toeren met zijn politiebusje. Met welk resultaat is mij onbekend. Feit is wel dat ik me kan voorstellen dat politiemensen hun tijd beter kunnen besteden. Beter voor ons allemaal.
