De gemeente Leidschendam-Voorburg staat wat inwoneraantal (bijna 75.000) op een 47ste plaats onder de 388 gemeenten die ons land nog kent. Om in voetbaltermen te spreken: in het linker rijtje.
Wie echter naar het bestuur van de gemeente kijkt slaat de schrik om het hart. Sinds de laatste gemeenteraadsverkiezingen van maart 2014 raakte de gemeente drie wethouders en een burgemeester kwijt.
De eerste die ging was VVD-wethouder Heleen Mijdam, eind 2014. Burgemeester Hans van der Sluijs (VVD) verliet het Raadhuis op 1 september 2016, na negen jaar daar gezeten te hebben. Overigens was hij er in 2015 al eens een half jaar ‘uit’ geweest.
In februari van dit jaar vertrok Saskia Bruines (D66) als wethouder. Zij nam eenzelfde job in Den Haag op zich. En vorige week Frank Rozenberg (GBLV).
Mijdam werd vervangen door twee wethouders: Nadine Stemerdink (PvdA) en Floor Kist (GroenLinks). Beiden waren tot dan toe gemeenteraadslid.
Bruines kreeg Lia de Ridder als opvolgster. Ook D66, lid van het partijbestuur en voorbestemd voor hogere ambten dan het wethouderschap in Leidschendam-Voorburg.
Dat laatste, voorbestemd voor hogere ambten, is ook de man die de burgemeestersketting van Hans van der Sluijs over nam en om de nek hing: Klaas Tigelaar (ChristenUnie).
Dat de vele wisselingen binnen B&W in drie jaar niet goed zijn voor de bestuurlijke continuïteit moge duidelijk zijn. Een nieuweling moet zich immers steeds weer inwerken. Mensen en gemeente leren kennen. En dat kost tijd.
Met de vertrokken burgemeester en wethouders ging ook een stuk ervaring verloren. Lokale kennis en kunde. Weten hoe de hazen lopen.
Het stadsbestuur is nu in handen van twee nieuwkomers (Tigelaar en De Ridder) en twee wethouders die net hun tweede jaar in het ambt hebben gevierd.
De vraag is hoe het nu verder gaat. Terug naar drie wethouders? En wie gaat dan alle taken van Frank Rozenberg overnemen, met name financiën waar het resterende trio geen enkele ervaring mee heeft. En dat de burgemeester niet mag gaan doen.
Geeft de gemeente deeltijd-wethouders – tenminste op papier kennen we die – op? Komt er een nieuwe vierde full-time wethouder die de portefeuille-Rozenberg overneemt? En zo ja, wie dan?
Wie stapt bovendien in die baan – hoe belangrijk ook – als het mogelijk maar voor een jaar is? In maart 2018 zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen en daarna volgt een nieuwe coalitievorming.
Vragen genoeg; antwoorden vooralsnog onzichtbaar. Feit is echter dat de gemeente zich geen bestuurlijke stilstand kan veroorloven gedurende zo’n twaalf maanden. Stilstand is immers achteruitgang.
Ook het wegschuiven van alle ‘moeilijke’ onderwerpen naar 2018 zal om diezelfde reden niet gaan. Zeker niet als de wereld om ons heen – buurgemeenten, Den Haag, Metropoolregio – op volle snelheid doordraaien.
Leidschendam-Voorburg wil een belangrijke rol in de regio spelen. Een rol die bij nummer 47 past. Plannen die er al liggen en zijn geaccordeerd kunnen uiteraard doorgaan. Maar de rest?
Het lijkt zaak politieke tegenstellingen even te vergeten. Tenminste tot begin 2018 als de verkiezingscampagne echt losbreekt. Partijen dienen de handen ineen te slaan om de negatieve gevolgen van de politieke ellende die ze zelf hebben veroorzaakt, te minimaliseren. Al was het maar ten faveure van de inwoners van de gemeente.
Het is nog maar een jaar. Partijen die meedoen kunnen bij de stembusgang claimen dat zij de gemeente mede hebben ‘gered’. Dat scoort, mist goed verpakt, zeker bij de kiezers! Bovendien kan, politiek gezien, de zwarte piet bij anderen worden neergelegd. En daar worden politici dan weer heel blij van. Kortom: een win-win situatie.
