Op 2 februari 2016 presenteerde toen nog wethouder Frank Rozenberg een plan voor het Huygenskwartier Voorburg.
Er stonden twee scenario’s in voor de vier gemeentelijke gebouwen in de Herenstraat. Scenario 1: verkoop Herenstraat 42 en 44, behouden Herenstraat 72 en 101. Handhaven huidig beleid, was de titel.
Scenario 2 kreeg ‘Kansen benutten met gemeentelijk vastgoed’ als titel. Inhoud: gemeenteraad, griffie en politieke partijen verhuizen van Herenstraat 72 naar 42, Herenstraat 44 verkopen, Museum Swaensteyn en Artibrak naar Herenstraat 72, Herenstraat 101 verkopen.
Voor Herenstraat 42 schetste Rozenberg een mix aan mogelijkheden bestaande uit bedrijfsverzamelgebouw, social hub, wonen en groen.
Een paar maanden later meldde zich Rob Waaijer, eigenaar van Waaijer projectrealisatie. Die had samen met Hoogvliet beheer een eigen plan voor Herenstraat 42/44/46: een ondergrondse parkeergarage, op de begane grond een grote Hoogvliet supermarkt, plus 30 woningen.
Voorwaarde voor realisatie: de gemeente moest ondershands akkoord gaan. Met andere woorden: er mochten geen concurrerende aanbiedingen gezocht, of in behandeling genomen worden.
Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder. Frank Rozenberg is geen wethouder meer. Hij stapte begin dit jaar op nadat bleek dat hij het vertrouwen van een meerderheid in de gemeenteraad kwijt was. Reden? Er was geprobeerd op oneigenlijke gronden de komst van een nieuwe supermarkt in de buurt (de lege winkel van The Village) tegen te houden.
Waaijer weigerde zelfs een intentieovereenkomst met de gemeente te tekenen zolang niet vaststond dat die supermarkt er niet zou komen. Nog meer concurrentie – er zit ook al een AH – wilde Hoogvliet niet. In The Village zit nu een heren modezaak.
Van het scenario 2, waar B&W ooit voor gingen, blijkt nu weinig meer over. In een brief aan de gemeenteraad meldt Rozenbergs opvolger Bianca Bremer dat B&W een ‘positieve grondhouding’ hebben aangaande het plan-Waaijer.
Weinig nieuws, want die houding was er al. B&W hebben een intentieovereenkomst opgesteld die zij willen tekenen met Waaijer. Ook dat stuk lag er al. Alleen weigerde Waaijer zijn handtekening te zetten.
Waaijer wil nog steeds, net als Hoogvliet beheer, meldt Bremer. Alleen heeft Hoogvliet een nieuwe voorwaarde: het project moet winstgevend zijn. Hoe de gemeente zulks zou moeten realiseren, is onduidelijk. Wel geeft het Hoogvliet beheer een kans alsnog onder het project uit te komen.
En verder? Geen woord meer over een verhuizing van de gemeenteraad, griffie en fracties naar Herenstraat 42. Ook geen letter over het huisvesten van Museum Swaensteyn en Artibrak in Herenstraat 72. Een operatie die museumtopman Peter van der Ploeg ooit van levensbelang voor zijn museum verklaarde. Zonder verhuizing was het museum ten dode opgeschreven, zo gaf hij te kennen.
Eind 2016 kreeg het museum 30.000 euro extra subsidie. En ook nu, eind 2017, is dat weer het geval. Zoethoudertjes? Het lijkt er wel op. Artibrak (Herenstraat 44) kan kennelijk rustig blijven zitten, ook al is daar de entree van de toekomstige Hoogvliet gepland. Opvallend.
De kantoorruimten achter de gevel van Herenstraat 42 blijven van de gemeente. Bremer geeft aan dat ze op het Raadhuis nog niet weten wat daarmee te gaan doen. Nu worden de kamers als bedrijfsruimten verhuurd voor Anna vastgoed, dat Herenstraat 42 weer huurt van de gemeente. Voor een veel te lage prijs want diezelfde gemeente betaalt jaarlijks zo’n 175.000 euro aan beheerskosten.
Hoe dan ook: van de grootschalige plannen uit 2016 is niets meer over. Of Waaijer en Hoogvliet beheer de intentieovereenkomst tekenen – ergens in 2018 – staat ook nog niet eens vast. Wel heeft Bremer diezelfde Waaijer een vervolgopdracht gegund. Hij mag gaan bedenken hoe de kwaliteit van het Huygenskwartier opgekrikt kan worden.
Al weer zo’n zoethoudertje. Alleen is het nu mede in het belang van de gemeente zelf, zo geeft Bremer te kennen. Een hogere kwaliteit van het Huygenskwartier stuwt ook de waarde van de gemeentelijke panden in de Herenstraat omhoog. Het derde zoethoudertje, nu richting de gemeenteraad die mogelijk moeilijk zou kunnen gaan doen.
Twee jaar praten en doen. Tonnen besteed aan de inzet van ambtenaren, externe deskundigen en wat dies meer zij. Met als resultaat een gemeente die met lege handen staat. En zoethoudertjes uitdeelt om te voorkomen dat anderen het eigen fata morgana helemaal te niet doen.
In maart 2018 zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Nu maar hopen dat een volgende coalitie de visioenen uit 2016 wel realistisch beoordeelt en als onhaalbaar terzijde legt. Uitvoering van de ideeën had de gemeente namelijk vele miljoenen euro’s gekost. Alleen mocht niemand dat weten. Die informatie was namelijk ‘geheim’ verklaard.
