Je bent een gemeente en je wilt wat. Bijvoorbeeld met je onroerend goed. We schrijven begin 2016. B&W maken bekend dat ze af willen van Herenstraat 42 in Voorburg inclusief de gebouwen er om heen. Het complex van het oude raadhuis.

Binnen een half jaar – opvallend snel – ligt er een kant en klaar plan van Waaijer projectrealisatie. Gefinancierd door Hoogvliet beheer. Jawel, gelieerd aan de Hoogvliet supermarktketen.

Waaijer-Hoogvliet eisen een onderhandse aanbesteding. En wensen geen concurrentie in het gebied van andere supermarkten naast de reeds bestaande AH. B&W gaan akkoord. En de gemeenteraad volgt.

Eind 2017 tekenen wethouder Bianca Bremer en Rob Waaijer een intentieovereenkomst. Daarin spreken ze af samen op te trekken bij de realisatie van het plan.

De intentieovereenkomst is formeel geheim. Als Vlietnieuws de inhoud publiceert is het stuk zogenaamd plots openbaar.

De buurt is boos over de massiviteit van de voornemens. Er wordt een overleg – formeel een klankbordgroep – opgestart. In dat beraad draaien mensen van Waaijer, de architect, Hoogvliet beheer en de gemeente mee.

Als Vlietnieuws naar de verslagen van dat beraad vraagt geeft de gemeente niet thuis. Ondanks de eerdere stellingname dat er ‘niets’ geheim is rond het plan, moet nu worden ‘nagevraagd’ of de verslagen openbaar gemaakt kunnen worden.

Na enige tijd komt de reactie. De gemeente heeft Rob Waaijer gevraagd om met een klankbordgroep te werken. De gemeente nodigt niet uit, verstuurt geen verslagen en stelt geen stukken op. De gemeente mag ‘toehoren om er zeker van te zijn dat de klankbordgroep functioneert’. En geeft een mening over publieke aspecten zoals het bestemmingsplan. Aan de verslagen kan men Vlietnieuws niet helpen.

Met andere woorden: Rob Waaijer bepaalt en de gemeente hobbelt daar braaf achteraan. Dat is toch heel iets anders dan ‘samen optrekken’ zoals in de intentieovereenkomst staat.

De opstelling van de gemeente – lees de bewoners van het Raadhuis – past echter in de onderdanige houding die men tot nu toe aangenomen heeft als het om de ontwikkelingen rond Herenstraat 42 gaat.

Die houding kan alleen maar verklaard worden door geld. De verkoop van grond en gebouwen aan Waaijer levert de gemeente vele miljoenen euro’s op. Tegelijk ontwikkelen anderen, en op hun kosten, een ondergrondse parkeergarage, een nieuwe supermarkt en een dertigtal woningen.

Dan moet je in de ogen van B&W en de betrokken ambtenaren kennelijk niet moeilijk doen. De win-win incasseren. Geen wonder dus dat B&W van plan zijn een inspanningsverplichting aan te gaan waarmee wordt aangegeven dat de gemeente er alles aan zal doen het plan-Waaijer te laten slagen.

Het afgeven van zo’n verklaring betekent echter ook dat je je als B&W – en daarmee de gemeente, inclusief een gemeenteraad – vatbaar maakt voor schadeclaims als het plan niet gerealiseerd wordt. Claims die vele miljoenen euro’s kunnen belopen.

Dat Waaijer en/of Hoogvliet beheer zo’n claim zullen indienen en tot aan de hoogste rechter aan toe zullen bevechten is wel duidelijk geworden uit hun houding tot nu toe.

Blijft de vraag waar de macht, anderen zouden zeggen invloed, van Waaijer en Hoogvliet beheer op berust. Hoe kan het zijn dat burgemeester, wethouders en tot op zekere hoogte ook gemeenteraadsleden, hun oren naar hen laten hangen? Naar hun pijpen dansen.

Voor de goede orde: als de gemeente niet meewerkt hebben Waaijer en Hoogvliet beheer geen poot om op te staan. Alleen is die positie kennelijk al verkwanseld in ruil voor ettelijke miljoenen euro’s in de toch al krappe gemeentekas.

En dan te bedenken dat het oude centrum van Voorburg helemaal geen behoefte heeft aan een gigantische Hoogvliet waar je straks niet met de auto kunt komen vanwege de krappe straatjes. Laat staan bevoorraden middels kasten van vrachtwagens.

Of een parkeergarage die vrijwel uitsluitend bedoeld is voor ‘winkelend publiek’ terwijl de gemeente toch claimt het autogebruik te willen ontmoedigen en het Huygenskwartier tot voetgangerszone heeft gebombardeerd.

En die 30 woningen zullen de woningnood in de gemeente ook niet oplossen. Bovendien zijn ze alleen weggelegd voor mensen met een goed gevulde beurs terwijl er juist behoefte is aan sociale woningen en woningen in het zogenoemde ‘midden segment’. Maar daar kunnen Waaijer/Hoogvliet beheer niet genoeg mee verdienen.