,,Voor dag en dauw volgt paard en wagen het karrenspoor door de Turkse velden van Bahadin, kleine Ahmet zit bij opa op de bok. De zon piekt over de einder en streelt dit weids land met zijn zilveren stralen, het gewas staat er prachtig bij, tijd om te oogsten. Het kleine manneke helpt dapper mee om de schoven op de wagen te stapelen, zijn nurkse Turkse opa zegt weinig maar geniet zichtbaar.

Bovenstaande jeugdherinnering lijkt eeuwen geleden, wanneer Ahmet hem tijdens een bakkie met een meewarige glans in zijn ogen vertelt. Hij mist het, teruggaan? Ze zijn hier al zo lang, kinderen in Holland  geboren, de één studeert en de ander werkt bij de gemeente. Gul, zijn vrouw, heeft een verantwoordelijke baan dus die kan ook niet zo maar weg en dan hijzelf: de catering, neen weggaan zit er niet in.

Ik ben een kat uit de boom kijker, vandaar dat het zo’n 2 jaar duurde eer ik mijn ‘om de hoek’ buren Ahmet en Gulumser leerde kennen. Hij is kok en groente expert, die kennis van groente is geleerd op de boerderij van zijn grootouders, Gul staat hem, wanneer mogelijk, bij.

Het was mijn snertbuurman (maakt onze heerlijke snert) die vertelde dat Gul en Ahmet van om de hoek best geschikte lui waren. “Doe dingen met ze, jouw café en hun mediterrane eten, samen sta je sterk, ga een bakkie drinken man, dat kan toch geen kwaad”.

Was ik er maar nooit aan begonnen, al snel werd het koffiedrinken een dagelijkse ritueel met cake, Turks fruit of andere tandglazuurslopers. Met enige regelmaat dwongen mijn terrashangers me van de koffie omdat ze het zat waren: dat gesloten café en hun onlesbare dorst.

De warmte komt je tegemoet, van het koken maar ook zeker door de vriendschap en hartelijkheid die de laatste jaren is gegroeid. Ik pak zelf koffie en schep mijn eten eigenhandig op, altijd opnieuw vraag ik of het mag want ook dat is vriendschap: respect voor elkaar.

Samen met de snertbuurman hebben we een top clubje. Helaas zijn de dagen nu geteld, een betere locatie doet ze verkassen. Mmmmmmmm, twee jaar de kat uit de boom gekeken, en nu, nu heb ik spijt van die kostbare verloren tijd.”

(Tekst: Mink Out. Meer: www.conck.nl)