Onlangs riep VVD-raadslid Arnold Brans op tot een plan van aanpak tegen (goedkoop) scheefwonen. Zijn visie is simpel: er zijn in Leidschendam-Voorburg ongeveer 1100 sociale huurwoningen die worden verhuurd aan mensen met een te hoog inkomen. Als we die mensen uit hun woning kunnen krijgen dan komen er 1100 sociale huurwoningen vrij en hoeven er geen nieuwe sociale huurwoningen bij gebouwd te worden.
Zijn partij is zo overtuigd van dit idee dat ze tegen een vast percentage (30%) sociale huurwoningen zijn en vrijwel alleen nieuwbouw willen in het midden segment. De gedachte is dat de scheefhuurders dan doorstromen en er 1100 sociale huurwoningen vrij komen. Probleem opgelost!
Het klinkt mooi, maar is het dat ook?
Het getal van 1100 woningen komt uit een raadsbrief van 12 november. Deze brief was een antwoord op de motie die de VVD samen met het CDA had ingediend over de bestrijding van scheefwonen. In de brief staat echter niet hoeveel de inkomens van de scheefhuurders te hoog zijn. En dat is wel van belang.
De inkomensgrenzen voor sociale huurwoningen en de jaar inkomens van veel mensen fluctueren nogal. Kabinetsmaatregelen en de flexibilisering op de arbeidsmarkt spelen daarbij een grote rol. Dit zorgt er voor dat er altijd mensen zijn wiens inkomens schommelen rond de inkomensgrens. Een bepaald percentage scheefwoners is daarom onvermijdelijk.
Mensen die (tijdelijk) net iets te veel verdienen aanmerken als scheefhuurders, is net zoiets als iemand die 5 km. te hard rijd een weg piraat noemen.
Het is niet zo verstandig om deze specifieke groep scheefhuurders uit hun sociale huurwoning te weren. In dezelfde raadsbrief kunnen we namelijk ook lezen dat er in Leidschendam-Voorburg ongeveer 1000 vrije sector huurwoningen zijn die bewoond worden door huurders met een te laag inkomen. Dit zijn de dure scheefhuurders. Deze mensen hebben qua inkomen recht op een sociale huurwoning, maar die is er niet. Het is niet zo moeilijk om je voor te stellen dat het water deze groep behoorlijk aan de lippen staat.
Door goedkope scheefhuurders die net te veel verdienen uit hun sociale huurwoning te weren, creëren we nog meer dure scheefhuurders. Hier houdt het plan van de VVD even geen rekening mee.
Maar hoe groot is dan de groep echte scheefhuurders? Daar zijn geen statistieken over bekend. Er worden geen aparte gegevens bijgehouden over de hoogtes van de verschillende inkomens van scheefhuurders. Dus weten we niet hoeveel scheefhuurders een beetje en hoeveel scheefhuurders echt fors te veel verdienen. Maar het ligt voor de hand dat degene die fors te veel verdienen al lang verhuist zijn.
De overheid voerde jaren geleden al diverse maatregelen in om scheefhuurders aan te pakken. En die hebben effect. Op de VNG-website waarstaatjegemeente.nl zien we dat het aandeel goedkope scheefhuurders in de gemeente is gedaald van 17% in 2014 naar 12% in 2019. In dezelfde periode is het aantal dure scheefhuurders wel gestegen van 9 naar 11 %. Een zorgelijke ontwikkeling.
Voor iemand die fors te veel verdient is het al lang niet meer aantrekkelijk om in een sociale huurwoning te blijven wonen, kopen is vaak goedkoper. De huidige groep scheefhuurders heeft waarschijnlijk geen keus. Er zijn of geen doorstroom mogelijkheden, of het inkomen is te onzeker. Dat is ook de conclusie die in de raadsbrief getrokken wordt.
Alleen maar bouwen in het midden segment, zoals de VVD wil, zal wellicht voor enige doorstroming zorgen. Maar als we de groep dure scheefhuurders, de starters en alle andere mensen die in de gemeente op zoek zijn naar een sociale huurwoning, bij elkaar op tellen dan is het duidelijk dat aanpakken van scheefhuurders alleen, het te kort aan sociale huurwoningen nooit op kan vangen. En het de groep dure scheefhuurders alleen maar vergroot.
Een heksenjacht tegen een groep scheefhuurders waarvan we niet eens weten hoeveel er daadwerkelijk fors te veel verdienen is geen oplossing voor de woningnood. Er moeten meer sociale huurwoningen gebouwd worden, ook als de VVD dat niet zo leuk vindt.
(Naam inzender bij reactie bekend)
