Massaal applaudisseren Nederlanders voor onze helden in de zorg. Terecht natuurlijk want deze mensen staan dagelijks voor ons klaar in deze onzekere tijden van het corona virus.

Hartverwarmend zijn de vele initiatieven om onze eenzame ouderen te helpen en een luisterend oor te bieden. Nederland doet het samen! We sluiten de rijen en we moeten solidair zijn. Dat roepen nu ook alle politici in koor.

Dat laatste is op zijn zachts gezegd merkwaardig. Omdat tot voor kort het credo was; dat de markt alles beter kon dan de overheid en dat eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid de toverwoorden waren waarmee de samenleving vooruit zou worden geholpen.

En dus trad de overheid terug, sloten we verzorgingshuizen en moesten ouderen langer thuisblijven. De publieke sector werd verweesd. En als schoonmakers, onderwijzers, politiemensen en zorgmedewerkers de straat op gingen voor meer waardering en een eerlijke beloning vonden veel politici dat maar lastig. Ze zetten vakbonden weg als iets van vroegere tijden en hopeloos ouderwets.

Hoe anders is dat nu? Van Minister-President tot Koning Willem Alexander bepleiten ze solidariteit als hulpmiddel om de corona crisis te verslaan.

Zouden ze dat straks ook doen om de economische crisis die om de hoek staat te verslaan?

Gaan we dan schoonmakers aan het werk houden en beter waarderen? Of sturen we ze de laan uit, zoals de CEO van KLM dat deed met hun flex personeel. Die mogen nu naar  het UWV of de bijstand, maar pas nadat KLM als eerste zijn hand op hield bij die tot voor kort verfoeide overheid.

En hoe gaat het nu met de mensen in de schoonmaak en de thuiszorg?

Laten we ze hun werk doen zonder afdoende beschermingsmiddelen? Zijn dat straks de kwetsbare of zijn dit de mensen die nu al worden gekwetst?

Zoals het personeel van de Haghe Groep dat dagelijks de gebouwen in Den Haag schoonhoudt. Zij vallen om en melden zich ziek. En wat is het antwoord van de werkgevers? Dan beperken we de schoonmaak en sluiten we toiletgroepen. Ja, echt! En dat in gebouwen waar andere mensen  met vitale beroepen werken. Op die manier vergroten we de kans op uitval en het aantal besmettingen. En wat dacht u van de thuiszorgmedewerkers in datzelfde Den Haag? Die sturen we naar de ouderen die langer thuis moesten blijven. Zonder handschoentjes, zonder mondkapje en met als enig instructie dat ze anderhalve  meter afstand moeten houden van hun cliënt. Een kind begrijpt dat dit onmogelijk is bij mensen die hulp nodig hebben met aankleden, wassen en voeding.

Hoe solidair is dat? De schoonmakers en thuiszorgmedewerkers mogen nu in hun handen klappen dat zij niet ziek worden.

Veel Nederlanders hopen dat na de coronacrisis de solidariteit blijft en dat we het allemaal samen blijven doen. Daar ben ik het van harte mee eens. Nu al kijk ik uit naar de tijd dat de managers en thuiszorgmedewerkers, CEO’s en schoonmakers de rijen sluiten. Dat ze samen ouderen aankleden en onze toiletten schoonhouden! Zullen we dan weer applaudisseren?’

(Piet de Ruiter, oud 2e Kamerlid, oud-fractievoorzitter SP Leidschendam-Voorburg. Werkzaam bij de Dienst Sociale Zaken Den Haag)