(Fractievoorzitter Frank Rozenberg van GBLV/Gemeentebelangen werpt exclusief voor Vlietnieuws in een drieluik een blik op de toestand van de gemeentefinanciën in Leidschendam-Voorburg waar de financiële tekorten oplopen. Gisteren deel 1 met een algemene inleiding; vandaag deel 2: Het gezin)
Je zou kunnen zeggen dat de gemeente te vergelijken is met een gezin. De gemeenteraad als de ouders en het college van B&W als hun vijf kinderen. De ouders geven de kinderen zakgeld (het budget) waar ze hun eigen boontjes vervolgens mee moeten doppen. Soms komt het zakgeld dat keurig was verdeeld over de potjes kleding, uitgaan, sparen voor de nieuwste mobiele telefoon en dergelijke niet uit. Er zijn bijvoorbeeld extra kosten voor kleding. In dat geval geldt in de gemeente: los het eerst met besparingen of overschotten in de rest van je budget zelf op. En als het echt iets uitzonderlijks is (er gaat iets noodzakelijks kapot), dan hebben de ouders altijd nog wel wat achter de hand. Althans, dat hopen we dan maar.
Maar ja, er is natuurlijk altijd een kind dat een gat in zijn of haar hand heeft. Die nooit uitkomt met het budget en meer wil. Die dan naar de ouders toestapt en zegt: ,,Pap, mam, jullie weten dat ik weer een nieuw jurkje nodig heb toch? Nu is mijn geld eigenlijk op, maar ik heb bij mijn favoriete winkel een fantastische aanbieding gezien. Drie halen, één betalen! Mag ik extra zakgeld, zodat ik drie jurkjes mag kopen? Of is het raar dat ik dat zeg?”
Wie ziet zijn dochter niet graag in een leuk, vlot afgekleed jurkje? En ja, het is eigenlijk best een buitenkans. De ouders doen een greep in de gezinsspaarpot en de jurkjes worden aangeschaft. Een week later staat dochterlief weer op de stoep. ,,Pap, mam… Ik heb die drie jurkjes gekocht, maar ik heb geen bijpassende schoenen! Zo kunnen jullie me toch niet over straat laten gaan? Of is het raar dat ik dat zeg?”
Tja, daar zit natuurlijk ook wel wat in. Dus weer wordt er een greep in de gezinsspaarpot gedaan, zodat ook nieuwe schoenen kunnen worden gekocht. De fout die de ouders hier maken, is dat zij niet meer een integrale afweging maken waaraan geld moet worden besteed. Zij kijken niet naar het totaal van hun kinderen, maar laten zich (ver)leiden door de waan van de dag van hun dochter. Dat haar kledingkast al uitpuilt en ze als een Imelda Marcos schoenen verzamelt, wordt evenmin in de afweging betrokken.
De andere kinderen zijn druk bezig om gewoon hun dingen te doen die passen bij hun zakgeld. Maar eigenlijk letten ze niet op. Ze hebben niet door dat hun zus de gezinsspaarpot steeds weer wat verder leeghaalt. Die spaarpot raakt leger en leger. Op een dag gaat de fiets van de zoon kapot. Hij gaat naar zijn ouders en vraagt om een nieuwe fiets. Het antwoord: ,,Ja, dat wordt wat lastig. We zouden je natuurlijk graag die fiets geven, maar de bodem van de spaarpot is in zicht.” De zus die de spaarpot steeds verder heeft opgemaakt, kijkt daarbij met een grote glimlach naar het beteuterde gezicht van haar broer. Irritant, niet?
Morgen het laatste deel van dit drieluik waarin van het gezin weer wordt teruggekeerd naar de gemeente.
