De uitslag van de stemming was duidelijk: Rabin Baldewsingh wordt niet de vervanger van voormalig wethouder Stemerdink. De contouren tekenden zich al af, maar de uitslag was nog meer uitgesproken dan ik verwachtte. Hoe kon dat allemaal gebeuren?

Tot voorjaar 2018 was Marjan van Giezen fractievoorzitter van de Partij van de Arbeid in onze gemeente. Die was het gezicht naar buiten vanuit de partij. Iemand die steevast ook de vaste bezoekers van vergaderingen begroette en benaderbaar was voor vragen. Als zij naar het spreekgestoelte liep, ging ik altijd even rechtop zitten, want er volgde steeds wel iets dat de moeite waard was. Vaak was ik het ermee eens, soms ook niet, maar je wilde het wel horen.

Een halfjaar daarvoor werden kandidatenlijsten voor de komende gemeenteraadsverkiezingen werden vastgelegd. Je zag van afstand wat stroefheden bij de PvdA ontstaan. Tot mijn verrassing kreeg van Giezen een vijfde plaats. In toenmalige verhoudingen een onverkiesbare plaats. De sturende macht achter de vaststelling van de kandidatenlijst, Gregor Rensen, eerder wethouder in onze gemeente en nu burgemeester in Brielle, koerste aan op een vernieuwingsslag. Misschien om het landelijk debacle (PvdA in Rutte 2, grootste verkiezingsnederlaag ooit) uit de beeldvorming te halen. Nieuwe mensen, nieuwe gezichten, nieuwe toekomst. Nietwaar?

Het betekende wel dat alle senioriteit uit de fractie verdween. Dat leek me niet verstandig. Inderdaad kwam de PvdA nog wel tot zetelbehoud en coalitiedeelname, doordat lijsttrekker Stemerdink een flexibele en omstreden draai maakte, maar als fractie met visie werd de PvdA onzichtbaar. In debatten zie je de fractieleden nu worstelen met hun rol. Wat men mist is iemand die de nuances van het politiek bedrijf aan een volgende generatie had kunnen meegeven.

Afgelopen weken zagen we het terug bij de keuze voor de kandidaat wethouder. Iemand had moeten waarschuwen dat deze keuze zou leiden tot discussie die niet meer ophoudt. De kwestie van de windmolen ligt gevoelig; het is een pijnlijk en langdurend voorbeeld van hoe de overheid losstaat van de samenleving.

Moest de PvdA wachten op de formele discussie in de raadszaal of toch al tevoren de discussie in de wijk(en) of de media aangaan? De PvdA besloot te wachten en dat is in deze tijden van snelle media en in deze situatie een misgreep. Dat poetst de kandidaat daarna niet meer vlak met een betoog over ‘emotie delen’, ‘samenwerking met de bewoners’ of ‘in de mooie gemeente’. De kandidaat praatte veel en lang, maar klonk mede door zijn spreekstijl niet overtuigend en enkele kernvragen bleven openstaan. De overige coalitiepartijen zullen daarna ook wel hebben beseft dat steun aan deze wethouder zou terugslaan bij de verkiezingen in 2022. De PvdA heeft nu dus veel werk te doen.

(Paul Baak, Voorburg)