9 mei, Omroep West. Onder de kop ‘Jeugdbende ‘steken of gestoken worden’ bericht de regionale omroep over jongeren uit Leidschendam-Noord die messen hebben en ook bereid zijn die te gebruiken. Bovendien verstoppen ze messen die in geval van nood door hen of andere jongeren snel bereikbaar zijn.

Anoniem gedane uitspraken, maar toch. Het bericht slaat in als een bom bij de lokale politici. Burgemeester Jules Bijl wordt door VVD en CDA bestookt met vragen.

Nu liggen er de antwoorden. En die zijn ontnuchterend. Het gaat niet om een jeugdbende noch om een criminele bende. Het gaat om ‘overlast gevende groepen’. Die overlast bestaat uit gebruik van lachgas, het maken van rommel en lawaai. De groepsleden gedragen zich daarbij bovendien intimiderend.

Over messenbezit of gebruik geen woord. Ja, sinds 1 januari 2021 hebben zich volgens de politie 18 incidenten met steekwapens binnen de gemeente voorgedaan. Daarbij werd in één geval echt gestoken. Bij een ruzie tussen twee meisjes die beiden niet in de gemeente wonen. Ok, bij acht van de incidenten waren jongeren uit Leidschendam-Noord betrokken. Maar dat waren geen jongeren uit de ‘overlast gevende groepen’.

Aannemelijk is dat ook in Leidschendam-Voorburg het aantal incidenten met steekwapens waarbij jongeren zijn betrokken toeneemt. Het is immers een landelijke trend. Maar concrete cijfers zijn er niet, meldt de burgemeester.

De politie onderkent vier ‘overlast gevende groepen’ jongeren, waarvan drie in Leidschendam-Noord. Van die groepen zijn ook ‘scans’ gemaakt. In die groepen zitten ook jongeren die zich crimineel gedragen. Er zijn er ook bij met een strafblad.

Maar toch worden er geen harde maatregelen getroffen. De politie, zo meldt Jules Bijl, signaleert, registreert en adviseert. Er wordt alleen opgetreden bij strafbare feiten. Een messenverbod in de Algemene plaatselijke verordening (APV); de burgemeester wil er niet aan. Wachten op wetgeving van het rijk. Preventief fouilleren? Te ingewikkeld. Inzet van camera’s is omslachtig. Hetzelfde geldt voor het invoeren van gebiedsverboden voor bepaalde lieden.

In plaats daarvan beschrijft de burgemeester een haast eindeloze reeks acties: Het tegengaan van vervuiling en verloedering; het inlopen van achterstanden via het programma Sterk voor Noord; meedoen aan wapeninleveracties van de politie; scholieren in het middelbaar onderwijs wijzen op gevolgen van hun gedrag; voorlichting door wijkagenten; inzet mobiel media lab van de politie voor geven van informatie; deelname programma Dealbreakers (voorkomen dat jongeren betrokken raken bij ondermijnende activiteiten); aanpakken van ‘multi-probleem gezinnen’; inzet sociale media; escaperooms op scholen (voor gesprek met jongeren over criminaliteit en snel geld verdienen); training van moeders; meer activiteiten voor jongeren; begeleiding bij school en huiswerk; meer stageplaatsen.

Allemaal ‘zachte’ maatregelen waarbij de burgemeester verzwijgt of daarmee ook de leden van de ‘overlast gevende groepen’ worden bereikt en wat ze bijdragen tot de oplossing van het échte probleem: messenbezit en -gebruik.

Dat zwijgen heeft waarschijnlijk een hele simpele reden. Namelijk dat al die maatregelen de groepen waar het om gaat niet bereiken en dat er dus ook geen enkel effect van uitgaat op het messenbezit en -gebruik.

Maar wie bij de invoering van harde maatregelen al zoveel obstakels ziet dat het niet eens geprobeerd wordt, moet niet meer vreemd opkijken bij een verhaal zoals Omroep West dat presenteerde. Dan geef je de jongeren feitelijk een vrijbrief: ‘Doe mij nog maar een mes’. Wat een toekomstbeeld. (foto politie)