Aan het eind van de jaren tachtig heeft de archeologische werkgroep achter de Schoolstraat een spinklosje van aardewerk gevonden. Dit vormde samen met een stokje van 15 tot 30 cm lengte een spintol, waarmee van haren (bijvoorbeeld wol) of vezels (bijvoorbeeld vlas) een draad kon worden gemaakt.

Door een verdikking net boven het midden van het stokje zit het klosje klem. Het begin van de draad van het te spinnen materiaal, wordt bovenaan het stokje bevestigd. Vervolgens wordt de spintol met duim en wijsvinger aan het draaien gebracht, waarbij het klosje als vliegwiel fungeert. Door die draaiing worden de haren of vezels ineengedraaid tot een draad. Door langzaamaan steeds meer stof toe te voeren wordt de draad verlengd. De gevormde draad wordt opgerold op de spintol.

Het gevonden klosje is van aardewerk, maar er werden vroeger ook wel klosjes van natuursteen, hout, been of metaal als vliegwiel gebruikt.

In de loop van de 17e eeuw werd het handspinnen in onze streken langzamerhand verdrongen door het spinnen met het houten spinnenwiel. De techniek van het handspinnen met een spintol is echter in sommige landen, zoals Nepal en Peru, nog  niet verdwenen. Daar kan je nog steeds op straat spinnende mensen tegenkomen. Maar ook hier wordt nog wel gesponnen met een spintol, maar dan als hobby. (Tekst en foto’s: Wim van Horssen)