In de politieke arena bevinden zich partijen met verschillende standpunten ten aanzien van wat hen maatschappelijk beweegt. Dat kunnen heel verschillende, soms tegenstrijdige standpunten zijn en dat is goed. Andere meningen en standpunten kunnen zeer leerzaam zijn en het kenmerkt een democratie wanneer een bepaalde periode het bestuur een totaal andere signatuur heeft dan waarop je zelf zou stemmen. Dat kan zelfs een eyeopener opleveren. Ik kan goed leven met een bestuur dat een heel andere signatuur heeft dan die waarop ik heb gestemd. Mits dat bestuur democratisch is gekozen en zich in een coalitie maximaal inspant de verkiezingsbeloften na te komen. Dat is normaal en ook goed.

Maar in Leidschendam-Voorburg is de situatie niet normaal. Anders kon Burgermans niet de treffende cartoon boven zijn inzendingen zetten. In Leidschendam-Voorburg wordt er niet bestuurd op basis van politieke kleur. Die doet niets ter zake. Want als er wéér wat dreigt mis te gaan zoals het herstructureren van de Julianabaan, als iets écht misgaat als na de bouw van de Mall, de vernieling van Schakenbosch of Vlietland, grijpt de gemeenteraad, het hoogste orgaan van de gemeente, niet in.

Maar eens kijken naar de verschillen ‘lagen van betrokken organen bij het bestuur.
Allereerst maar de bron van het meeste kwaad: het college van B&W. Immers, daar komen de voor de gemeente en de inwoners zo schadelijke initiatieven vandaan.

Geen enkele projectontwikkelaar start een project zonder op goede gronden groei te verwachten. De groei van een normaal, fatsoenlijk winkelcentrum naar een ordinair pretpark trok precies de bezoekers aan die op allerlei manieren voor massale overlast zorgen. En ondanks de waarschuwingen van verkeersdeskundigen (!), hield de verantwoordelijk wethouder vol dat de infrastructuur de berekende toestroom van bezoekers aan zou kunnen. Het bewijs van de fouten in de berekening is inmiddels voldoende gegeven. Of is het bewijs dat de wethouder de berekeningen liet maken met een door de projectontwikkelaar voorgeschreven uitkomst?

En diezelfde wethouder wil haar kunstjes herhalen met de Julianabaan. Terwijl coalitiepartij GBLV alarm slaat met betrekking tot de groeiende parkeerproblemen als gevolg van het parkeerbeleid van Den Haag, wil wethouder Van Eekelen dit winkelcentrum aanpassen en, jawel (!) mensen uit Den Haag aantrekken. De gevolgen voor- en de zorgen van de inwoners van onze gemeente doen weer niet ter zake. Zoveel domheid dat zij de tegenstrijdigheid niet ziet met de belangen die zij zou moéten behartigen wil ik haar niet toedichten. Wél dat zij willens en wetens andere belangen dient. Haar eigen belangen, die van de projectontwikkelaar?

En met de dreiging van negatieve gevolgen van activiteiten in Den Haag (waar men wel woningen voor de inwoners bouwt) wil ons college een ‘open dialoog’ met Den Haag. Wat is dat voor een absurde aanpak?! Voor welke gemeente zit het college er? Er moeten gewoon duidelijke, desnoods keiharde maatregelen getroffen worden om de eigen inwoners te beschermen tegen overlast. Direct vergunning-parkeren invoeren of blauwe zones instellen met ontheffingen uitsluitend voor bewoners. Dat laatste systeem bestaat al decennia in Voorburg.

Vlietland is ook zo’n geval van bestuurlijk handelen waar pagina’s vol over geschreven zijn. Handelen dat steeds op andere belangen dan die van de inwoners gericht is. U hebt zich daarover inmiddels vast misselijk gelezen.

We zien structureel persoonlijk falen van de leden van het college.

Dan de gemeenteraad. Het hoogste orgaan van de gemeente houdt zich vooral op de vlakte. De meest in het oog springende oorzaak is het zelf vastgestelde (!) en door oud-burgemeester Van Haersma Buma aangetoonde gebrek aan kennis. Stelt u zich eens voor dat uw loodgieter of arts, wetend van zijn of haar kennisgebrek voor u aan de slag gaat. Dan zou de wereld te klein zijn. Consumentenorganisaties en toezichthouders zouden keihard aan de bel trekken of ingrijpen. De gemeenteraadsleden hebben het makkelijk; zij blijven aan het handje van het college ‘ja’ knikken en hun vergoeding incasseren. Dat is nog eens een blijk van een serieuze taakopvatting, respect voor de inwoners die hen kozen en voor de democratie!

We zien ook hier structureel persoonlijk falen om de taken naar behoren uit te voeren.

Waar gaat het om?
Van een normale politieke arena is in Leidschendam-Voorburg geen sprake. Het zijn niet de politieke verschillen die voor het hevige wantrouwen jegens het bestuur en de ambtenaren verantwoordelijk zijn. Het is het persoonlijk falen, en het heeft er alle schijn van dat er meer krachten werkzaam zijn die de politieke keuzes beïnvloeden. Laten we eens speculeren. Zijn het de projectontwikkelaars die het gemeentebestuur in een ijzen greep houden omdat dat niet oplette toen er anterieure overeenkomsten werden gesloten? En konden zij ongehinderd hun belangen doordrukken omdat ook de gemeenteraad de inhoud daarvan niet doorgrondde?

Van democratie is geen sprake en evenmin van een lerende organisatie.
Omdat de burgemeester zich er kennelijk niet voor inspant en/of niet in staat is om een rol van betekenis te spelen en bovengenoemde betrokkenen het eergevoel ontberen om te vertrekken, moeten we wachten tot de verkiezingen van volgend jaar. En die zijn dus nog erg ver weg. Dan moeten we goed opletten. Dan gaat het niet alleen om onze politieke voorkeur, maar vooral om onze persoonsgerichte keuze. Die moet vooral gericht zijn op kennis en integriteit bij de kandidaten.

De juistheid van mijn standpunt betreffende de grote waarde van politieke diversiteit werd onlangs bewezen door de SP die op de bres kwam voor Vlietnieuws. Niet direct mijn politieke voorkeur, maar hulde voor de integriteit, en hulde voor deze actie!

(Carlo Wagenmans)