‘Een warme woongemeente’. Deze titel gaf wethouder Philip van Veller mee aan zijn ‘Plan van aanpak energiearmoede Leidschendam-Voorburg’.
De afgelopen weken verwees de bestuurder voortdurend naar het stuk als er met name vanuit de oppositiepartijen weer eens gevraagd werd toch snel iets te doen aan de energielasten van de inwoners met een smalle beurs.
Nu ligt het plan er dus. Zeventien pagina’s dik. Naar verwachting zullen 7000 huishoudens in de gemeente te maken krijgen met energiearmoede; aan hun energielasten zijn ze meer dan tien procent van hun besteedbaar inkomen kwijt, zo meldt Van Veller. En mogelijk worden dat er nog meer als straks de eindafrekeningen van de energiebedrijven komen.
De gemeente telt zo’n 36.000 huishoudens. De energiearmoede treft dus minstens 20 procent van hen. Eén op de vijf! Dan mag je van een gemeentebestuur toch verwachten dat alles uit de kast wordt gehaald om daar iets aan te doen.
Maar nee, Van Veller verwijst naar landelijke acties: de energietoeslag en het aftoppen van de energieprijzen. Bij lokale maatregelen gaat het om ‘Acute financiële nood verlichten en structureel lager energieverbruik bewerkstelligen’.
Waaraan wordt toegevoegd: ‘Van belang is om te beseffen dat de gemeente deze doelen niet alleen kan behalen. Niet alleen ontbreekt de financiële armslag, ook is niet altijd de kennis en capaciteit aanwezig’.
Tsja, wat wil je dan? In een brief aan de gemeenteraad ter begeleiding van zijn plan meldt Van Veller trots dat er 1,3 miljoen euro wordt uitgetrokken ter bestrijding van de energiearmoede: 350.000 euro dit jaar, de rest in 2023.
Dat geld wordt besteed aan inhuur extra ambtelijke capaciteit en steun aan het midden- en kleinbedrijf, sportverenigingen, culturele instellingen, maatschappelijke organisaties en wijkverenigingen.
En de inwoners? Die moeten het doen met ‘vroegsignalering’ (het tijdig opsporen van problemen met het betalen van de energiekosten), een campagne om te wijzen op de energietoeslag (pas 3200 van de 4000 huishoudens die er aanspraak op kunnen maken vroegen die aan), een campagne gericht op energiebesparing en huisbezoeken door energiehulpen.
Verder wijst Van Veller op de mogelijkheden van bijzondere bijstand, schuldhulpverlening, het gemeentelijk noodfonds (wordt wat extra geld in gestort) en het sociaal fonds Leidschendam-Voorburg. Dit onder het motto ‘vangnet’.
De Voedselbank krijgt een extra donatie vanwege een toenemende vraag. Daarnaast wordt ‘gekeken’ naar gemeentelijke steun voor de aanschaf van energiezuiniger koelkasten en wasmachines, invoering van een schoolontbijt op basisscholen (als de gemeente in aanmerking komt voor een rijksregeling) en hulp bij aankoop van een winterjas (kopie van een Rijswijkse regeling).
Concreet is het allemaal niet. Laat staan dat inwoners die echt worstelen met de betaling van de energierekening er acuut mee geholpen worden. Zelfs 1,1 miljoen euro die de gemeente van het rijk krijgt om de energiecrisis te lijf te gaan (SPUK) wordt daar niet aan besteed.
Uit Van Vellers plan blijkt dat het allemaal voor de komende vijftien maanden is gedacht. Na 2023 moet het Programma Duurzaamheid zorgen voor lagere energielasten bij de inwoners. Wie het gelooft mag het zeggen.
‘Een warme woongemeente’ blijkt een ‘koude woongemeente’ te zijn voor de inwoners die niet veel geld hebben. De stelling dat het de gemeente aan financiële armslag ontbreekt, is kletskoek. Volgens de begroting voor komend jaar belopen de financiële reserves 203,4 miljoen euro. En daar zijn inmiddels al weer de nodige miljoenen aan toegevoegd.
‘Waar een wil is, is een weg’ luidt het gezegde. Bij dit liberale gemeentebestuur is die wil er kennelijk niet. En daar helpt het verwijzen naar maatregelen van de rijksoverheid ook niet tegen. Noch het alibi dat de kennis en kunde er niet is. Die kun je inhuren, zoals de gemeente dat op andere beleidsterreinen al jaren doet. Met een rekening van zo’n 10 miljoen euro per jaar. Maar dat wil men liever verzwijgen.
De inwoners staan in de kou. Moeten het zelf maar zien te redden. En dan moet de winter nog beginnen.
