Op 25 juli 2022 gaven Marius Heijn en Peer de Rooij, de mannen achter Dutch Lake Residence (DLR), een interview aan Vlietnieuws.
Onderwerp van gesprek: het plan 222 recreatiewoningen te gaan bouwen in natuur- en recreatiegebied Vlietland. Een voornemen waar destijds al de nodige weerstand tegen was.
Het duo verklaarde ‘niet verbaasd’ te zijn over de reuring die er was ontstaan. En ze gaven aan dat ze een les hadden geleerd: ze hadden de plannen beter moeten uitleggen. En gingen dat ook verder doen.
Nu ruim een half jaar later hebben Heijn en De Rooij een brief op poten gezonden aan de gemeenteraad van Leidschendam-Voorburg https://vlietnieuws.nl/2023/01/21/u-zegt-het-maar-de-ontwikkelaar-van-vlietland-spreekt/ . Onverholen dreigen ze daarin om een deel van de te bouwen woningen maar te realiseren in de vorm van appartementen. Flatjes dus. Van drie bouwlagen.
Waarom? De besluitvorming over een aanpassing van het bestemmingsplan waardoor de 222 recreatiewoningen kunnen ontstaan, duurt allemaal te lang. Vanwege ‘onjuiste’ en ‘eenzijdige’ informatie die de ronde doet.
Achter DLR gaan Kondor Wessels vastgoed en DGI Ventures schuil. Grote jongens op hun gebieden. Zij hebben al vele jaren een deal met het Recreatiecentrum Vlietland over de bouw van de woningen.
Sterker nog: in 2005 is die bouw (toen nog met flatjes erin) vastgelegd in een bestemmingsplan dat in 2010 onherroepelijk werd. Nu gaat/ging het er alleen om die destijds bedachte flatjes om te zetten in laagbouw woningen. Middels een aanpassing van het bestemmingsplan. En daar moet de gemeenteraad Leidschendam-Voorburg over oordelen.
Kennelijk voelen ze bij DLR nattigheid. De weerstand tegen het hele bouwplan, gebaseerd op onderzoeken in de 80’er en 90’er jaren, neemt almaar toe. Buiten, maar ook binnen de gemeenteraad.
Dus haalt DLR nu het zwaarste wapen boven: ‘We bouwen de flatjes alsnog. Dat mogen we volgens het bestemmingsplan uit 2005’. Niemand wil die flatjes. Ook DLR niet. Maar nood breekt kennelijk wet.
Het ‘beter uitleggen’ van hun plannen zijn de heren Heijn en De Rooij kennelijk vergeten. Anders hoeven ze nu niet te spreken over ‘eenzijdige informatie’ en hadden zij ‘onjuiste informatie’ kunnen bestrijden.
Hoe dan ook, het is chantage van de DLR-top: dreigen met een ‘oplossing’ die niemand wil om de eigen zin door te drijven.
In 2020 deed Schakenbosch b.v. ook zo iets. De gemeenteraad blokkeerde in juli een wijziging van het bestemmingsplan waardoor de bouw van 300 woningen op het gelijknamige landgoed in Leidschendam werd geblokkeerd. VVD’er Arnold Brans stemde toen met de oppositie mee.
Schakenbosch b.v. dreigde meteen met rechtszaken, schadeclaims van meer dan 10 miljoen euro en nog wat van die dingen. Pas toen oppositiepartij GroenLinks om ging, en toetrad tot B&W, kon het bouwplan alsnog door gaan. Tot vandaag is er overigens nog geen steen gelegd of paal geslagen.
In het geval-Vlietland dreigt zo’n politiek scenario vooralsnog niet. B&W (VVD, GBLV en D66) staan achter het bouwplan, zo heeft verantwoordelijk wethouder Bianca Bremer (GBLV) kenbaar gemaakt. Er kan zelfs geen burgerparticipatie over plaatsvinden.
Mochten de plannen toch geblokkeerd worden dan, u raadt het al, zal dat de gemeente op grote schadeclaims komen te staan. Men zal als ‘onbetrouwbare partner’ te boek komen te staan (dat argument werd in de zaak-Schakenbosch ook gebruikt). En de provincie, eigenaar van de grond, zal middels een aanwijzing het geheel toch doordrukken, aldus Bremer.
Terug naar DLR. Daar is de nood kennelijk hoog. In juli gaven Heijn en De Rooij aan dat men eind 2022 wilde starten. Dat lukt al niet meer. De frustraties nemen toe, zeker nu er oproepen zijn het hele bouwplan nog maar eens tegen het licht te houden voordat er besloten wordt. Dus slaat men in paniek wild om zich heen. En bij gebrek aan nieuwe argumenten.
Toch is dat ook tekenend voor de ‘macht’ van ontwikkelaars en de ‘onmacht’ van gemeenten. De gemeente heeft geen bouwgrond, geen bouwbedrijf. Tegelijk wil men groeien want elke nieuwe woning levert 4000 euro per jaar extra op voor de gemeentekas.
Een duivels dilemma waarin je als gemeente wel van alles kunt willen, maar je bent voortdurend de vragende partij. De bedelaar die afhankelijk is van de gunst van een ander; de ontwikkelaar. En als de politiek dan eens wel de eigen mening wil doorzetten, komt meteen de chantage. Vraag is nu, wie houdt de rug het langst recht? Zegevieren de idealen of het grote geld?
