Het nieuws van deze week bracht me even terug naar de tienertijd. Met de voetbalclub maakten we reisjes naar bevriende verenigingen in het buitenland. Zo waren er uitwisselingen met clubs in België, Duitsland en Groot Brittannië. Op die manier werd geleerd dat sport ook een middel is om andere landen en hun inwoners te leren kennen. Ook op school waren er uitwisselingen en excursies om den vreemde te ontdekken. Later ontstonden er eveneens contacten tussen gelijk gestemden in het geloof. En dan waren er de stedenbanden. Ooit ontstaan uit een vorm van idealisme: wij konden hen iets leren en we konden iets van ze leren. Het grote Den Haag koos bijvoorbeeld voor het kleine Juigalpa in Nicaragua. Voorburg kon natuurlijk niet achterblijven en ging een band aan met een stad in Tsjechië. En Leidschendam koos voor Polen. Later kwam daar ook nog een stukje VS bij.
Dat was. Nu is het tijd voor de nieuwe werkelijkheid. De stedenbanden draaien op vrijwilligers, die het leuk, maar ook belangrijk vinden dat er inter stedelijke contacten zijn. En dus krijgen wij kerstbomen en sturen we de Vlietgrieten. Betrekkelijk onschuldig allemaal. Totdat de gemeentepolitiek zich ermee ging bemoeien. Wat kosten die stedenbanden eigenlijk. En wat leveren ze op? Worden we er beter van? Redelijke mensen in de raad stemden in met een onderzoek. Vooral Gemeentebelangen/GBLV en de VVD maakten zich hiervoor sterk. Maar men vond de burgemeester op het pad. Die had pas – samen met wat anderen en een externe PR adviseur – een schoolreisje naar Tsjechië gemaakt. Een onderzoek is prima, zo oordeelde hij. Maar we kunnen best – als de raad dat wil – alvast stoppen. Tot woede van Gemeentebelangen vond de VVD dat prima. En zo werden de stedenbanden door de door ons gekozen raadsleden zonder onderzoek naar het geschiedenisboek verwezen.
Jammer voor de VVD. Ze stonden net zo mooi met zijn allen onder die Tsjechische kerstboom op hun site. Jammer voor de Vlietgrieten, die moeten nu in de buurt zingen. Jammer voor al die vrijwilligers die er zó in geloofden. En vooral jammer voor ons, inwoners. Wij verliezen het contact met gewone mensen van wie we wat konden leren. En misschien ook wel jammer voor de buren van de burgemeester. Die hoeft nu geen bobo’s te ontvangen en kan zich thuis uitleven op zijn orgel.
