,,Ja joh, we wonen hier toch in een rijke gemeente.” In de stromende regen worden de honden uitgelaten. Ze hebben duidelijk minder last van de nattigheid dan wij. Niet begrijpend kijk ik mijn wandelpartner aan. Hij als oud politicus moet toch weten van de financiële malaise waarin de gemeente verkeert? ,,Dat is schijn”, zegt hij. ,,Kijk alleen maar naar alle dure woningen die hier gebouwd worden. Die brengen straks een schat aan OZB op. En wat denk je van het welzijnswerk? Nergens zo rijk als hier.”
Ik denk na en noem de Woej en Sport en Welzijn. Inderdaad, twee forse organisaties met eigen directies en medewerkers. Met eigen club- en buurthuizen. En activiteiten die elkaar nogal eens overlappen. Hoewel de Woej meer voor de ouderen en SenW meer voor de jeugd lijkt te doen. Lijkt. Want datzelfde Sport en Welzijn organiseert volgende maand een speciale sportdag voor ouderen. En wie niet kan sporten, mag met de Woej mee naar concerten in Theater Ludens. Enige vorm van afstemming of overleg lijkt er niet te zijn. SenW bestaat uit een stel enthousiaste veelal jonge honden, die flink aan de weg timmeren. De Woej heeft meer van de nurkse oudere voor wie het allemaal niet meer hoeft. Het is goed zoals het is.
,,Als je echt wilt bezuinigen”, vervolgt de hondenbaas, ,,moet je die clubs tenminste samen laten gaan. En dan nog eens goed kijken wat er verder aan aanbod is. Stichting Middin verzorgt ook activiteiten, net als een aantal buurt- en wijkverenigingen. Maar ik heb nog niemand gehoord die dat aan durft.”
Ik kijk hem indringend aan. Tijd voor een terugkeer in de plaatselijke politiek?
