Je zult dezer dagen maar bestuurslid van een clubje zijn. Zo’n vrijwilligersorganisatie die, om goed te kunnen functioneren, wat steun van de gemeente krijgt. Dat gebeurt in de vorm van subsidie. Tot nu toe een kwestie van aanvragen, goed onderbouwen en waar maken. Maar dat gaat veranderen. De gemeente wil de diverse organisaties zelf laten bepalen wie er wat krijgt. Dat gebeurt uiteraard in goed overleg aan zogenaamde subsidietafels. Daar bespreken betrokkenen elkaars plannen en bezien hoe hierin samengewerkt kan worden. Want samenwerking is het nieuwe toverwoord. Gaat alles goed, dan wordt het beschikbare budget verdeeld. Lukt dat niet dan, zo beloven de beleidsmakers, beslist de voorzitter. Dat is een ambtenaar van de gemeente en dus onafhankelijk. Klinkt allemaal heel redelijk.
Alleen zijn het niet louter vrijwilligers die straks de onderhandelingen moeten doen. Ook grote subsidie gebruikers, zoals de theaters, de musea en nog meer de welzijnsorganisaties Sport en Welzijn en Woej schuiven aan. De laatste partij, Woej, heeft vorig jaar nog haar directeur de laan uitgestuurd en vervangen door iemand die gehaaid is in het onderhandelen met gemeentes en het binnen halen van gelden. Neem maar aan dat er bij SenW ook zo’n vakmens zit. Anderen – zoals musea en theaters – zullen zich laten adviseren door buitenstaanders. En daar zit je dan tussen als vertegenwoordiger van je clubje. Een vis tussen de haaien. En maar hopen dat de voorzitter van jouw tafel je een beetje in bescherming neemt.
Of dit het allemaal is? Neen: het ergste moet nog komen. Er wordt straks geld verdeeld. En dat zal aanmerkelijk minder zijn, dan nu het geval is. De gemeente moet immers fors bezuinigen. Hoeveel wil men nog niet zeggen. Oh ja, de gemeenteraad moet ook nog instemmen met de nieuwe manier van subsidie verdeling. Ik ben benieuwd of zij ook vraagtekens hebben, of dat ‘ Transformatie sociaal domein’ zoals het officieel heet, verzuipt tussen de andere onderwerpen en een hamerstuk wordt.
