Zelf weten we van niets, maar mijn vrouw schijnt op een ander adres te wonen. Althans volgens onze bank, de ING. Daar kwamen we dezer dagen achter. De oorzaak blijkt simpel. We zijn iets meer dan een jaar geleden verhuisd. Keurig aan alle belanghebbenden gemeld, dus ook aan de bank. Nu blijkt dat men alleen mijzelf heeft laten verhuizen en mijn vrouw is achtergebleven op het oude adres. Moet toch zo te herstellen zijn, zou je denken. Kwestie van een telefoontje. Maar neen, dat kan alleen bij een bankkantoor gebeuren.
De volgende morgen meld ik me bij de ING aan de Prins Bernhardlaan in Voorburg. Met pas en paspoort van vrouwlief. Mispoes. Nog voor ik bij de balie in de buurt kom, word ik aangesproken door een medewerker. Een soort John Cleese, maar dan in zijn mindere dagen. Mevrouw moet zelf komen. Die middag staan we weer in het Oranje bolwerk. Achter de balie drie medewerkers en maar twee mensen voor ons. Cleese komt vanachter zijn bolwerk op ons af. Adreswijziging. Ja ja. Kan wel een half uurtje duren. Vervolgens verdwijnt de lokale bankbaas in een zijkamer. Bankbediende nummer twee verlaat het pand, nummer drie alleen achter latend.
Na een half uurtje is mijn vrouw aan de beurt. Mooi niet. Cleese heeft in de rij achter haar een jong en fruitig typetje ontdekt en neemt haar mee de zijkamer in. Ik protesteer. Maar meneer zegt een afspraak te hebben. Ondertussen loopt medewerker nummer twee de deur in en uit met de boodschapjes voor die avond. Mevrouw drie, inderdaad de enige achter een balie, is inmiddels 40 minuten met dezelfde klant bezig. Regelmatig staart ze in haar monitor, alsof ze getuige is van de wederopstanding van wie weet…
Na een uur hebben we -zonder iemand gesproken te hebben- het ING bolwerk verlaten. Nagestaard door zeker 20 klanten die op hun beurt wachtten. Die adreswijziging doen we nog wel eens. En voor andere bankzaken: neen, niet meer naar deze vestiging van de ING.
