Schouten Bouw heeft uitstel van betaling aangevraagd bij de rechter; veelal een opstap naar faillissement. Daarmee is een volgende stap gezet in een saga die dit voorjaar al begon. Toen immers bleek al dat Schouten Bouw woningen niet volgens afspraak opleverde. In het kielzog daarvan kwamen verhalen los over stil liggende bouwprojecten, niet betaalde rekeningen, weglopende onderaannemers.

Daar waar de gemeente Pijnacker-Nootdorp meteen een streep zette door de samenwerking met Schouten Bouw, bleven B&W in Leidschendam-Voorburg heilig geloven in ‘hun lokale bouwer’. Zo werd er op 19 juni door wethouder Jan-Willem Rouwendal nog een intentieovereenkomst getekend met Chris Schouten, topman van de onderneming, voor de bouw van 20 tot 30 woningen in Stompwijk.

Daags na die ondertekening kreeg Rouwendal naar eigen zeggen een signaal van een woningkoper in het Voorburgse Kwartier (Klein Plaspoelpolder) dat het allemaal te lang ging duren. Die signalen namen vervolgens in aantal toe. Ook in de media verschenen berichten over Schouten Bouw.

Dat was voor Rouwendals’ ambtenaren aanleiding contact te gaan zoeken met het bedrijf. Dat gebeurde echter pas na 5 augustus. En toen was de bouwvak begonnen en dus niemand bereikbaar. Tot een gesprek tussen de wethouder en Chris Schouten kwam het pas op 27 augustus. Daarin erkende Schouten dat er problemen waren maar dat hij werkte aan een oplossing.

Vervolgens werd het stil. De gemeenteraad nam op 10 september, de eerste vergadering na de zomervakantie, ook genoegen met het bovenstaande relaas van de wethouder. Nadere vragen waren er niet. En dat is vreemd. Schouten Bouw is betrokken bij tien bouwprojecten in de gemeente, goed voor zo’n 800 woningen.

Nu heeft wethouder Rouwendal de gemeenteraad weliswaar bericht dat de gemeente geen ‘rechtstreeks’ financieel nadeel ondervindt, mocht Schouten Bouw omvallen, maar dat is maar een deel van het verhaal.

De bestuurder gaat er namelijk van uit dat de partners van Schouten in al die bouwprojecten, de rekening voor hem oppakken en betalen. Rouwendal rept daarbij over ‘concerngaranties’ zonder zich af te vragen óf die partners die nota’s wel (kunnen) voldoen. Bovendien is de gemeente zelf de ‘concerngarantie’ binnen V.O.F. Leidschendam-Centrum, de onderneming die men samen met Schouten heeft.

Daarbij komt dat niet bouwen de gemeente inkomsten scheelt uit grondverkopen. Er worden ook minder leges betaald voor alle bouwvergunningen. Bij bouwprojecten die stil liggen zijn er ook geen nieuwe bewoners die gemeentelijke heffingen en belastingen gaan betalen. Bij 800 woningen gaat het toch al gauw om zo’n 2000 mensen. Bij een gemeentelijke woonlast van circa 750 euro scheelt dat toch 1,5 miljoen aan inkomsten.

‘Rechtstreeks’ mag de gemeente het omvallen van Schouten Bouw wel niet mogen voelen, indirect dus wel. En daar zou de lokale politiek zich druk over moeten maken. Net als over het feit dat de gemeente bij bouwprojecten vrijwel uitsluitend zaken deed, en doet, met Schouten Bouw. Een paar jaar geleden liet Chris Schouten zich in een kranteninterview zelfs ontvallen dat hij af en toe bewust een project aan de concurrentie liet. Zo zeker was hij kennelijk van zijn zaak.

Hoe nu verder? Dankzij de stikstofuitspraak van de Raad van State wordt er nu toch niet gebouwd. Dat is een ‘meevaller’ in dit dossier. Van de andere kant lopen de kosten in de bouw alleen maar op. Waarmee bouwprojecten minder rendabel worden. Leidschendam-Voorburg zit met een tiental onafgemaakte, dan wel nog niet eens gestarte, bouwprojecten. Dat terwijl er in de gemeente een enorme behoefte is aan woningen.

Dat de bouwplannen herzien gaan worden, lijkt zeker. Of de partners van Schouten Bouw nu betalen of niet. De hele zaak betekent een behoorlijke kras op het blazoen van de gemeente die zich er niet van af kan maken dat ‘men’ alleen de vergunningverlenende instantie is en er verder buiten staat. Dat station is gepasseerd, mede door het blinde vertrouwen dat men in Schouten Bouw had.

Het wordt tijd dat ambtenaren, wethouders en politici (ook gemeenteraadsleden) eens leren achter de schermen te kijken, zaken te onderzoeken en niet af te gaan op mooie praatjes en flitsende presentaties. Wat meer achterdocht had Schouten Bouw niet gered, maar had de gemeente wel voor heel wat ellende kunnen behoeden. Om nog maar niet te spreken over de kopers van de huizen.