Het wordt langzamerhand een zielige vertoning met de eventuele nieuwe Vlietbrug in Leidschendam.

Zeven maanden geleden debatteerde de gemeenteraad over de brug. Destijds lag het resultaat van een ‘taboeloos’ onderzoek naar de nieuwe brug dat B&W hadden laten doen, ter tafel.

Conclusies: een nieuwe brug trekt extra verkeer aan; een nieuwe brug zorgt voor meer verkeersoverlast buiten het Damcentrum; een nieuwe brug verlicht de verkeersoverlast in het Damcentrum niet echt tenzij er een systeem komt van selectieve toegang waarbij doorgaand verkeer wordt geweerd; de nieuwe brug kost naar schatting 15 tot 20 miljoen euro.

Een besluit viel destijds niet. Verantwoordelijk wethouder Juliette Bouw (CDA) kondigde nieuw onderzoek aan. Naar de (financiële) haalbaarheid en de selectieve toegang.

Nu, zeven maanden later, liggen de stukken ter tafel. Het openbaar ministerie ziet niets in de selectieve toegang. Dat systeem is juridisch niet houdbaar. En de brug kost volgens bureau ipv Delft minstens 39,5 miljoen euro waarbij nog talloze kostenposten buiten beschouwing zijn gelaten. Bij de provincie Zuid-Holland (eigenaar/beheerder van de Vliet) staat men niet te juichen.

Elk normaal mens zou dus concluderen: als selectieve toegang juridisch niet kan, heeft de brug geen zin. Die is bovendien onbetaalbaar gebleken.

Alleen werkt het politiek niet zo. Juliette Bouw gaat onverdroten voort. Nu zegt ze te onderzoeken of de brugbouw leidt tot extra stikstofvervuiling in natuurgebieden. Vreemd want haar collega Jan-Willem Rouwendal berichtte de gemeenteraad maanden geleden al dat dat niet het geval was.

Bouws’ nadere onderzoek is de volgende vlucht vooruit om zo maar geen besluit te hoeven nemen. Dat uitstel is politiek bepaald. VVD en CDA beloofden de kiezers bij de gemeenteraadsverkiezing van maart 2018 een nieuwe Vlietbrug.

Beide partijen zijn gevangenen van die belofte. Inclusief gezichtsverlies als men de eerste is die die belofte breekt. Dus VVD laat het besluit aan CDA en omgekeerd. Aangezien beiden niet bewegen gebeurt er niets.

De coalitiepartijen PvdA en ChristenUnie-SGP zien beiden niets in de nieuwe Vlietbrug. Het taboeloze onderzoek vormde het alibi om toch met VVD en CDA in een bondgenootschap te stappen.

PvdA en ChristenUnie-SGP zien de brug als verantwoordelijkheid van VVD en CDA. Die moeten maar beslissen. Dit in de wetenschap dat als zij zelf een keuze zouden maken, de coalitie meteen valt. Dus bewegen PvdA en ChristenUnie-SGP ook niet.

En zo zit de hele gemeente opgescheept met een zielige vertoning van politici die de eigen verantwoordelijkheid uit alle macht proberen te ontlopen. Door al maar nieuwe onderzoeken. Het Delftse bureau verdiende er zeker ook weer zo’n 50.000 euro aan.

Als het stikstofonderzoek er ligt zal er vrijwel zeker weer een nieuwe truc bedacht worden om het doorhakken van de brugknoop te voorkomen. En dan te bedenken dat onder de vorige coalitie al werd besloten dat de brug er niet moest komen.

In het voorjaar van 2019 lag de coalitie al op apegapen vanwege de brug. De man die VVD, CDA, PvdA en ChristenUnie-SGP bijeen bracht, senator Jan Anthonie Bruijn (VVD), moest eraan te pas komen om een uitweg te verzinnen. Het werd nader onderzoek.

Wellicht is het goed als de betrokkenen Jan Anthonie Bruijn nu maar weer eens raadplegen. Het zou een zwaktebod zijn, ingegeven door gebrek aan durf. Maar toch, wellicht kan de liberale senator hen duidelijk maken dat politiek niet alleen bestaat uit mooie verhalen ophangen maar ook uit daden.

Acties die niet altijd leuk zijn maar wel moeten plaatsvinden. En dat je daar als politicus niet slechter van wordt. In tegendeel. Als het besluit maar goed uit te leggen valt. En dat is in het geval van de Vlietbrug zeker het geval. Daar is geen nader onderzoek meer voor nodig.

En als de dames en heren in B&W daar door gebrek aan ruggengraat niet toe in staat zijn is er nog maar één uitweg: opstappen.