Daar sta je dan met mondkapje en ijsmuts bij de bushalte van lijn 23, halte Spinozalaan Voorburg, om half negen in de ochtend. Om je heen een heel stel kleumende medepassagiers. Op het elektronisch scherm verschijnt een melding dat de bus over 12 minuten komt. Ongeloof bij de wachtenden. In de ochtendspits zou de dienstregeling toch ongewijzigd zijn? Gewoon om de vijf minuten?

Keurig op schermtijd doemt de HTM op. Het instappen gaat nog wel. Daarna slaat de schrik toe. De bus is propvol. Alsof er geen corona bestaat. Gelukkig draagt iedereen een mondkapje. Bij de volgende haltes komen er steeds meer passagiers bij. Er wordt geduwd, iedereen wil erbij en toch afstand houden. Maar dat gaat niet met te weinig bussen in de ochtendspits.

De eerste zieke grappen vliegen in het rond: een rijdend corona centrum;  de HTM helpt ook u aan een positieve test; als u  dan toch hoest, dan graag in mijn nek; gelukkig rijdt deze bus langs een ziekenhuis met teststraat. Er is ook ongeloof en vooral angst: dit kan toch niet waar zijn? Zoveel mensen in één bus gepropt en dat terwijl het aantal besmette mensen alleen maar omhoog schiet.

Dankzij de HTM en hun dienstregeling komen er vandaag vast weer de nodige positief getesten bij. Voor het brononderzoek: ze reisden allemaal met bus 23, richting Scheveningen. In de ochtendspits. Met een spontaan aangepaste dienstregeling. En een dappere chauffeur, die al die potentiele ziektegevallen aan zich voorbij zag komen. Wat moet die man zich ellendig hebben gevoeld. Tja, met zo’n baas worden zowel personeel als klanten vanzelf ziek. Bah!