Na twaalf jaar zit Marjan van Giezen (PvdA) plots niet meer op haar stoel in de gemeenteraad. Eind 2017 werd ze door haar eigen partij bij de kandidaatstelling voor de gemeenteraadsverkiezing van 21 maart, aan de kant geschoven.
Een hard gelag. ,,We gingen er van uit dat wij bij de verkiezingen kleiner zouden worden dan de drie zetels die wij hadden’’, blikt Marjan terug. ,,Fractiegenoot Delroy Blokland zat er pas vier jaar dus ging het tussen Nadine Stemerdink die al 16 jaar meedraait, en mij met mijn twaalf jaar ervaring.’’
,,Toen zijn er achter mijn rug om wat dingen gebeurd. Kandidaat raadsleden die op ‘mijn’ plek wilden staan. De commissie die de lijst zou samenstellen onder leiding van Gregor Rensen (de oud-wethouder, red.) zette mij toen op vijf.’’
,,Ik heb daarover openheid geëist naar de leden toe, die hebben recht te weten hoe de kandidaatstelling is gegaan. Die zou ook gegeven worden op een ledenvergadering. En toen die er was, werd die openheid niet gegeven. Toen heb ik me teruggetrokken. Ik wilde het raadslidmaatschap met plezier doen. Niet met mensen die mij niet willen. Ook al denk ik dat ik met voorkeurstemmen zou zijn teruggekeerd in de raad.’’
,,Ik heb geen spijt van mijn stap. Het is mooi zo. Op mijn werk (Marjan is plaatsvervangend directeur Water en Bodem/waterdirecteur op het ministerie van Infrastructuur en Milieu, red.) is het veel drukker geworden met veel meer reizen. Mijn kinderen zijn aan het uitvliegen. De jongste doet dit jaar eindexamen. Het is nu fijn af en toe thuis te zijn.’’
,,Ik mis de politiek niet. Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad. Na mijn afscheid heb ik veel aanbiedingen gehad. Daar ga ik eens rustig over nadenken. En ik heb nog steeds heel veel contacten in de samenleving, dat is erg mooi.’’
Marjan was van huis uit geen ‘politiek dier’. Haar vader was actief binnen de VVD maar ze zag hem nauwelijks en later verdween hij uit haar leven. Haar moeder en het gezin achterlatend zonder geld. Die moest bij de gemeente bedelen om een beetje bijstand waarbij ze te horen kreeg dat zij haar oude auto eerst maar moest weg doen. Om het hoofd boven water te houden had moeders een aantal baantjes naast elkaar.
,,Ik vond het zo onrechtvaardig. De oneerlijke verdeling in de wereld. Zo vernederend’’, zegt Marjan nu. In haar studententijd in Amsterdam – internationaal recht – ontbrandde de politieke vlam. ,,Ik was altijd links. Eerst GroenLinks maar die vond ik te onrealistisch. Ze hadden onuitvoerbare plannen. Ik ben realist. Praktisch. Zo kwam ik bij de PvdA uit.’’
Na een verhuizing naar Voorburg kwam ze in aanraking met de lokale PvdA-afdeling. Ze werd bestuurslid, belast met het samenbrengen van de afdelingen Voorburg en Leidschendam in verband met de fusie van beide gemeenten. Het ging haar en collega Maarten Oosschot (in 2015 overleden) zo goed af dat het PvdA-bestuur hen terugfloot. De bundeling van de afdelingen was immers al rond voordat de nieuwe gemeente er was, en dat kon niet volgens de PvdA-top.
Vanuit het bestuur werd Marjan ‘fractievolger’. Ze las alles en praatte over alles mee. Voor de gemeenteraadsverkiezing van 2006 kwam ze op plek 2 op de PvdA-lijst. ,,Ik werkte al in Den Haag. Ik vond het een voorwaarde om als raadslid mijn gemeente te kennen. Dus ben ik wekenlang gaan rondfietsen en overal langs gegaan.’’
Er kwam een coalitie van VVD, CDA, D66 en PvdA uit de bus. ,,Dat was lastig. De VVD was verreweg de grootste en wilde liefst alles bepalen. Marcel Houtzager was toen wethouder. Het woord ‘dualisme’ lag hem niet zo. En als kleinere partij moesten we ons maar voegen. Gregor Rensen was onze wethouder. Die botste regelmatig met Houtzager. Het was weliswaar geen echte vechtcoalitie maar echt prettig was het niet altijd.’’
De PvdA had toen zeven raadszetels. Marjan werd in 2007 fractievoorzitter. Bij de verkiezing van 2010 voerde Gregor Rensen de PvdA-lijst aan, Marjan stond tweede. De partij viel terug naar vijf gemeenteraadszetels. Marjan schrijft dat grotendeels toe aan de affaire met toenmalig raadslid Ehsan Jami (Iraniër, ex-moslim).
Die was in 2006 via de PvdA-lijst in de raad gekomen. Daar ontpopte hij zich als een luis in de pels. Hij ging zijn eigen gang, voer een eigen strijd tegen de islam en stapte in 2007 uit de PvdA-fractie om zelfstandig verder te gaan. Marjan: ,,Door die affaire waren wij eigenlijk niet meer betrouwbaar. Politiek is niet altijd rationeel. Er we hadden een grote achterban in de Prinsenhof die niet blij was met de affaire Jami.’’
Desalniettemin kwam de PvdA weer in de coalitie, met dezelfde partners VVD, CDA en D66. Dat bondgenootschap was ,,niet erg gedurfd’’ zegt Marjan nu. ,,Niet vernieuwend. We waren geen wereldveroveraars. Er werd op de winkel gepast, het was de tijd van de economische crisis.’’
Die economische crisis dwong bovendien tot gigantische bezuinigingen, vooral op cultuur en maatschappelijk gebied. Marjan: ,,Destijds hadden we een enorme lijst van instanties die subsidie kregen. Dat ging ook heel makkelijk. Als je het aanvroeg had je het bij wijze van spreken al. Daar kon best eens kritisch naar gekeken worden. Maar het sloeg door. Die bezuinigingen waren te hard.’’
(Dit was deel 1 van een interview met Marjan van Giezen. Morgen deel 2)
