Geachte heer Vermeulen,
Ik hoop dat het voor u allemaal de moeite waard is geweest en dat u heeft gevonden waar u naar zocht.
U wist het immers allemaal zo goed…….. Hoe het moest……. Wat Voorburg nodig had……
Op slinkse wijze bent u in het bezit gekomen van het pand op nummer 68 in de Herenstraat. Een dubieuze, onder-één-hoedje-actie met de toenmalige eigenaar van het pand en thans nog steeds de bovenbuurman van uw onderneming. Direct daarna zegde u de huur op aan de toenmalige uitbater van de mooie horecagelegenheid op één van de mooiste locaties van Voorburg.
U kón de huur opzeggen, omdat u voorwendde dat u het pand nodig had ‘voor dringend eigen gebruik’. Een andere reden had de rechter niet geaccepteerd. Wat er zo dringend was is ons nooit duidelijk geworden, maar ja……. U wist het allemaal zo goed.
Dat u hiermee het brood uit de mond stootte van het leuke, jonge stel ondernemers die vlak voor uw betreurenswaardige actie de zaak zouden gaan overnemen, kon u verder niet zo veel schelen. Want, u wist immers wat Voorburg nodig had.
Ondanks het feit dat de jonge ondernemers – die destijds vol enthousiasme aan de zaak waren begonnen om het van ons over te nemen – geen dubbeltje konden investeren, omdat ú ze het zwaard van Damocles boven het hoofd had gehangen met de huuropzegging, wisten zij er evenwel een buitengewoon gezellige, goed lopende horecagelegenheid van te maken. De vele (vaste) gasten kwamen graag een kopje koffie of een glaasje wijn drinken, hun krantje lezen en/of een heerlijk broodje eten. De dagelijks, door kok Monique, vers gebakken taarten werden een begrip. Het geheel had een bijzonder hoge sociale waarde in ons gezellige oude dorp. Iedereen, jong en oud, voelde zich welkom. Kinderstoeltjes waren altijd voorhanden en ook de hond vond altijd een bakje water voor zich klaarstaan. Angela, Monique, Sjors, Sharona en alle andere werknemers ontvingen de gasten met open armen. Als bekend was dat één van de vaste gasten ziek was ging er een kaartje naartoe of werd er een ziekenbezoek afgelegd. De naam van het etablissement deed zijn naam eer aan : ‘Aangenaam’.
Dat u op dubieuze wijze tijdens een vergunningenstop ook de horecavergunning van nummer 68 heeft weten uit te breiden naar nummer 66, zodat de gelegenheid tweemaal zo groot werd, heeft ons altijd uitermate bevreemd. Maar ook bij de gemeente weet u blijkbaar ‘hoe het moet’.
Het geheel resulteerde in een enorme onderneming. Er verschenen met wit linnen gedekte tafeltjes op het terras. Tja, u wist immers hoe het moest. Dat de gemiddelde Voorburger, die zijn boodschapjes heeft gedaan op de markt, niet zit te wachten op een met wit linnen gedekte tafel op een terras komt bij mensen zoals u blijkbaar niet op. Terwijl ú toch weet hoe het moet in de horeca.
En nu moeten wij constateren dat u het blijkbaar tóch allemaal niet zo goed wist, want u heeft de zaak moeten sluiten en wij lezen op uw website dat uw onderneming permanent gesloten is. Niet genoeg gasten, te dure verbouwing en tja…… Corona. De firma Hanos heeft al zijn spulletjes weggehaald, omdat u blijkbaar niet wist dat leveranciers graag betaald willen worden. Ook vóór Corona was dat al lastig voor u, zo bleek.
Dus nogmaals mijn wens, meneer Vermeulen; ik hoop dat u het allemaal de moeite waard heeft gevonden. En dat u met trots terug kunt kijken op de afgelopen twee jaar en op het spoor van vernieling dat u achterlaat.
Eén goede raad voor u: Zeg nooit meer dat u het allemaal wel weet voor wat betreft de horeca. Geloof ons maar: Horeca is een vak apart. Zo ook ondernemen. Dat kun je niet kopen. Dat moet in je bloed zitten.
U zegt dat u nog terugkomt in de Herenstraat. Ik vermoed dat u nu weer even de schoenmaker bent die terug is bij zijn leest. Namelijk die van de jurist. Kijken welke juridische constructie u kunt verzinnen om opnieuw te mogen beginnen en uw schuldeisers af te schudden. Tja….. u zult ook wel weten hoe dát moet.
Met vriendelijke groet, Anneke van Kooten
