Theater Ludens en Anne Marie Boorsma presenteren in het seizoen 2020 – 2021 weer een interessante filmreeks; met nieuwe titels! De eerste in de reeks is een lezing over kunstenaar Modigliani, gevolgd door de film Modigliani.
Opgegroeid in een kunstenaarsgezin van beeldende kunstenaars, een actrice en een gobelinweefster, koos Anne Marie Boorsma bijna als vanzelfsprekend voor een studie kunstgeschiedenis. Daarnaast studeerde zij ook theaterwetenschappen en raakte door het enthousiasme van een docent filmgeschiedenis heel geïnteresseerd in film. Ze geeft cursussen kunstgeschiedenis, waarbij ze vaak verbanden legt met theater, film en literatuur. Afgelopen seizoen hield zij op bevlogen wijze lezingen in Theater Ludens, voorafgaand aan speelfilms van haar keuze. Films over kunst, uiteraard. Zo gaf ze bezoekers van het theater (kunst)historische bagage mee waardoor de kunst in de film meer betekenis voor hen kreeg.
Wat bepaalt uw keuze voor een film?
,,Het moet een speelfilm zijn, geen documentaire. De film gaat over kunst, of over kunstenaars en, heel belangrijk, hij is aantrekkelijk en toegankelijk. Er gebeurt wat! Het doel is dat er veel mensen plezier aan beleven. Een toegankelijke film is een beetje spannend. Dan zit je bij kunstenaars goed, die hebben vaak een spannend leven. Neem nou bijvoorbeeld een film als Camille Claudel, zoiets spreekt aan. Een vrouw die gaat beeldhouwen, rond 1900. Ongehoord! Ze komt uit een vrij deftige familie. Van beeldhouwen word je vies, je krijgt er spierballen van, dat kon toen niet voor een vrouw. En toch doet ze het. De film gaat ook over haar liefdesrelatie met de beroemde beeldhouwer Rodin. Als kijker leer je veel over beeldhouwen én het is ook gewoon een spannend verhaal.”
Hoe is de samenwerking tussen Theater Ludens en u tot stand gekomen?
,,Mijn buurvrouw kwam op een middag thuis van Theater Ludens. Ze vertelde: ‘Dat was zo gezellig, een mooie film kijken, een kopje koffie erbij’. Toen dacht ik ‘Goh, ’s middags, film in een theater, ja dat kan ook. Wat zou het leuk zijn om daar een verhaal bij te vertellen’. Ongeveer in die tijd zag ik de prachtige film Werk ohne Autor, over het bewogen leven van de Duitse kunstenaar Gerhard Richter. Een cursist die de film ook had gezien, gaf aan weinig te weten over Richter. Er kwam direct in me op: ‘De film is prachtig en als je iets meer weet van de achtergronden van kunst in de tijd van de nazi’s en over Gerhard Richter, ga je nóg meer genieten van de film’. Ik heb mijn idee over lezingen bij films voorgelegd aan Rogier Helwig, directeur van Theater Ludens. Het leek hem wel wat. Dat het werkt, blijkt wel uit de reacties van mensen uit het publiek die mij na de film benaderen. Sommigen zijn geëmotioneerd.”
Hoe bereidt u zich voor op een lezing bij een film?
,,Neem nou Midnight in Paris van Woody Allen, de eerste film in de reeks. Die heb ik drie keer gezien. Ik heb gekeken waar de accenten liggen. De hoofdpersoon gaat in zijn dromen terug naar het Parijs van de jaren ’20. Hij ontmoet o.a. Picasso, Salvador Dalí, Luis Buñuel, Hemingway, Gertrude Stein. Pure fantasie, sprookjesachtig! Het zijn kunstenaars waarover ik wel cursussen geef. Dus heb ik mijn aantekeningen over hen nog eens overgelezen en afbeeldingen van hun kunst gezocht, waarbij ik mijn verhaal vertelde.
Ik heb de echte Picasso vergeleken met de acteur die Picasso speelt en vertelde erbij: ‘Dit is best leuk, maar gefantaseerd en dát is echt’. Dat mag een regisseur natuurlijk doen. Kunstenaars die een keurig, beschaafd leven leiden en van onbesproken gedrag zijn, daar raak ik gauw over uitgepraat. Maar Picasso was natuurlijk niet zo’n lieverdje. Dat benoem ik zijdelings toch wel even.”
Hoe is het voor u om op het podium van Theater Ludens te staan?
,,Voor een publiek praten, ben ik wel gewend. Maar dat doe ik gewoonlijk in kleine zalen en Theater Ludens is groot! Het was wel even wennen om op zo’n groot toneel te staan. Dat gebeurde gelukkig snel. Ik voel me goed op een podium. Dat heb ik van huis uit meegekregen, met al die kunstenaars in ons gezin. Na een paar keer ging ik bezoekers herkennen en dat schept een band. Een band die verstevigd wordt door de mogelijkheid om na afloop van de film na te praten, met een drankje. Mensen bij elkaar brengen, dat kan Theater Ludens goed.”
(Door Pauline Schuurman)