En dan gebeurt, waar je altijd al bang voor bent geweest. Een gezinslid heeft midden in de nacht een arts nodig. Met het gezicht in een handdoek, om het bloeden te stelpen, vlug in de auto. Op de automatische piloot rijd ik naar HMC Antoniushove. Helaas, de nood artsenpost blijkt dicht. Via de intercom worden we naar het Westeinde ziekenhuis verwezen. Nooit gedacht hoe ver dat rijden is, wanneer je echt haast hebt.

Toch wordt de neiging om het gaspedaal diep in te trappen onderdrukt. Ik weet dat er onderweg overal camera controle is. Omdat buurgemeente Den Haag een groot aantal wegen in de stad permanent heeft afgesloten, is er nog maar één route naar het ziekenhuis. Die voert via de Binckhorst en het Laaktracé. In de Schilderswijk valt op hoeveel busjes er zo kort na drie uur al rondrijden. Uiteindelijk komt het ziekenhuis in zicht.

Binnen worden we vriendelijk en vakkundig geholpen. Eerst neemt een verpleegkundige de schade op. Even later zorgt de arts voor een oplossing en dus rust. ,,Kunnen jullie nog even slapen”, zegt ze meelevend. De jonge vrouw achter de ontvangstbalie zwaait ons uit. ,,Sterkte.”

Gauw naar huis. Maar dat lukt niet. De auto staat op het bezoekers parkeerterrein. En de uitrijkaart moet binnen bij een automaat worden betaald. Alleen zitten alle deuren op slot. Dan maar proberen om de slagboom heen te rijden. Voor ik daartoe over ga, is er nog één poging: ik houd de parkeerkaart voor een scanner. In een scherm ligt een bedrag op en dan blijk ik ook nog te kunnen betalen.

Terug naar Voorburg rijdt er een busje van Bakker de Groot voor me. Hé, die zat vroeger, in mijn jongensjaren op de Laan van Nieuw Oost Einde. Kon je al heel vroeg via de bakkerij naar binnen voor vers brood en een puntje cadeau. Opeens heb ik trek in koffie. En een boterham. Naast me wil iemand zich alleen maar wassen. En naar bed.

Lieve mensen daar in het Westeinde ziekenhuis. Maar een schande dat je vanuit Leidschendam-Voorburg voor spoedeisende hulp eerst een reis om de wereld moet maken!