Kerstmis
All is de herbergh voll, all light Gods soon in ’thoij,
Myn’ ziele mach’er in, en wild’er by vernachten.
Kom, vleeschelicke mensch, de vleeschighe gedachten
Zijn heden van verdienst. Daer schreidt wat in dit stroij
Dat voor ons schreijen will. Daer all het ijdel moij
Van Koninghinnen kraem voor stroij is bij te achten.
Daer light in dese Krïbb dat ons geloovigh wachten
Voll-tydelick vervuil’ en all ons leed verstroij.
God light’er in ons vleesch; God, vaderloos op aerde,
God, moederloos by God; het mede-scheppend Woord;
God, vader van de maeghd die hem ontfing en baerde,
En nu te voete light. Hier light. En gaet niet voort,
Mijn ziele, maeckt een end van d’ongerijmde Rijmen:
Ons beste seggen waer ootmoedelick beswijmen.

Nieuwjaar
‘Tis uijt. de leste Sonn gingh gisteren in Zee,
Getuijghe van mijn jaer voll ongeregeltheden.
O dien daer dusend jaer zijn als de dagh van heden,
Voor wien ick desen dagh mijn vuijle ziel ontklee
Van ’tsmodderigh gewaed van veertigh jaer en twee,
En drij, en noch eens twee, die Ghij mij hebt geleden,
All vergh ick ’t dijn geduld met sondighe Gebeden,
Gunt mij een schoonder pack dan ick ‘er oyt aen dee.
In d’eerste niewicheid sal ’tVleesch en Bloed wat prengen,
En ’tpast haer moijelick: maer ick betrouw dijn’ hand;
Die sal ’t mij lichtelick wat ruijmen en wat lenghen.
Maeckt mij maer op de Reis naer ’teewigh Vaderland
In dese Wilderniss een’ dijner Israelyten,
En laet dit niewe Kleed mijn leven niet verslijten.

Driekoningenavond
Waer is Gods eenigh Kind, dat ick ’taenbidden magh?
O, wijsen, wijst mij ’t pad. Tc sie duysend Sterren proncken.
Maer geene die mij leid’ als met verkeerde voncken.
Ick sie de Leid-sterr niet daerop uw’ wijsheid sagh.
Terwijl ick opwaerts gaep, wat hoor ick voor gewagh?
Wat roept de wulpsche stadt, in weeld en wijn verdroncken,
De Coningh drinckt? Wegh, wegh, de Coningh heeft gedronken.
En drinckende voldaen het bittere gelagh,
’t Gelagh van Gall en eeck, dat gheenen mond en monden,
Daer geen keel teghen mocht, van die daer kopp en keel
En ziel en all verbeurt bekenden voor haer sonden.
Nu treed ick moedigh toe met all mijn wonden heel.
Komt, wijsen, laoeet het pad: all is het steil en verre,
Ick vrees den doolwegh niet, ’t Kind selver is mijn ‘Sterre.

Constantijn Huygens
1645