Mening
Blog: Afscheid

(In de serie maandelijkse columns van fractieleiders in de gemeenteraad dit maal een bijdrage van Jeroen van Rossum, fractieleider GroenLinks)

Kort geleden had ik de grote eer om door de leden van GroenLinks Leidschendam-Voorburg tot lijsttrekker gekozen te worden. Maar soms lopen dingen anders dan je had verwacht. Een aantal weken na mijn benoeming tot lijsttrekker startte ik in een nieuwe baan. En werd het bij elkaar te druk.

In de afgelopen zeven jaar is het me steeds gelukt – soms met kunst- en vliegwerk – om mijn politieke werk te combineren met een serieuze baan. Maar nu was dan toch de rek eruit. Mijn nieuwe baan is erg leuk, maar ook erg druk. En eerlijk is eerlijk: de afgelopen maanden is de lokale politiek ook stevig in beweging geweest. De perikelen rond de voordracht van Rabin Baldewsingh waren de laatste episode van de bewogen raadsperiode waarin we ons bevinden. Bij elkaar opgeteld is de politiek soms ook een goede werkweek.

Dus nu is toch de kogel door de kerk. Bij elkaar past het niet meer in de tijd. Ik ben daarom gestopt als fractievoorzitter, heb mijn lijsttrekkerschap teruggegeven aan de partij, en keer na maart 2022 niet terug in de gemeenteraad.

En dat voelt nog steeds gek. Politiek is bij vlagen een frustrerend vak, vaak een leuk vak, waarin je verschil kunt maken voor de inwoners van je gemeente. Maar bovenal is het een ambt dat je onder de huid kruipt. Het wordt onderdeel van je zijn. Zo ook bij mij. Dat ik na mijn eerste periode nog een keer de raad inging, en ook nog een keer fractievoorzitter wilde worden, was voor mijn man, voor mijn familie, vrienden en collega’s een no-brainer. Dat is wat Jeroen doet.

Dus dat nu langzaam de ruimte ontstaat om de tijd anders in te delen, is wennen. Tegelijkertijd geeft het ruimte om terug te kijken. Naar mooie en ook hevige debatten die we voerden, naar initiatieven die we met de fractie genomen hebben, naar politieke overwinningen met daarna klinkende glazen in 1723, tot naar zure nederlagen, omdat je in de politiek nu eenmaal niet altijd je zin krijgt. En naar de bezoeken die ik had met de mensen waar het echt om draait. De inwoners van de gemeente.

De afgelopen zeven jaar bestonden ook uit kleine bezoekjes, koppen koffie, bij mensen thuis. Inwoners van de gemeente die hun huis voor mij openden om te spreken over WMO en huishoudelijke hulp, over hun zorgen om kunst en cultuur, over de bejegening van mensen die een uitkering ontvangen, en over de knelpunten die mensen ervaren als ze hun eigen autonomie proberen vast te houden ten opzichte van de gemeente die zorgt, soms betuttelt en vaak betaalt en dus bepaalt. Mensen die hun zorgen met me durfden te delen, hun verhaal met me wilden delen, en hun deuren vaak ook letterlijk openden.

Misschien is dat wel het meest bijzondere van lokale politiek. De mooiste reden om de lokale politiek in te gaan. Niet de debatten, of de spelletjes die soms bij politiek horen. Niet de grote berg akkoorden, moties en besluiten. Maar de mensen die je ontmoet. Waarvoor je het verschil misschien wel kunt maken als politicus. Mensen die je als niet-politicus waarschijnlijk nooit was tegengekomen.

Aan iedereen die zijn deur voor mij opende in de afgelopen jaren, iedereen die zijn zorgen en verhalen met me durfden te delen, en iedereen die met mij in gesprek ging – ook als we het uiteindelijk helemaal niet eens waren – bedankt! Jullie hebben mijn politieke werk kleur gegeven.

(Jeroen van Rossum, fractievoorzitter GroenLinks)

Socials

vlietnieuwsfacebookOp Facebook

vlietnieuwtwitter Op Twitter