Nieuws
Minks wekelijkse column: Sensatie

Al jaren was hij kansarm. Zenuwen op zijn spieren sprak de bedrijfsarts. Hij had het zwaar maar zou zijn kruis dragen. Hij onderging dit lot met een zekere mate van zelfempathie. Uitkering, ziektekostenvergoeding, huursubsidie en een keer in de maand de opbrengst van zijn bescheiden en goed verborgen hasjtuintje.  Het leven was eentonig: blowtje, filmpje, eten, drinken, uitslapen.

Maar hij had zijn roeping alsnog gevonden. Hij deed aan demonstreren. Hij ging ervoor. Ze zouden die zakkenvullers eens flink aanpakken. Op de fiets naar het strijdtoneel van die dag, spandoek onder zijn arm. Hij was bedreven in het maken van die dingen. Stond er bekend om. Hij glom van trots wanneer bij het uitrollen de medestanders zijn rake teksten en prachtige kleuren bewonderden. Eindelijk erkenning.

Ook van Annegien, die met paars haar en tattoos in haar gezicht helaas al jarenlang kansloos was op de arbeidsmarkt. Ze liep vaak naast hem. De mobiele telefoon was hun wapen. Ze filmden alles, de hele route als het ff kon en het overdreven optreden van Romeo en politiepet.

Met dat demonstreren had hij een (h)echte vriendenkring opgebouwd. Dat ging natuurlijk vanzelf wanneer je lief en leed met elkaar deelde. Na een tik van de lange lat der ME gingen ze voor elkaar door het vuur. Een vuur, meestal rap geblust door de forse straal van het waterkanon. Het had veel weg van een slagveld na de strijd, wanneer wonden likkend heldendaden, drankjes en boterhammen werden gedeeld.

Het ging niet om sensatie. Hoewel als het in hun voordeel hoog opliep, stroomde de adrenaline wel in recordtijd door je lijf. Dan was het onmogelijk de innerlijke jubel der overwinning te onderdrukken.

Dat gevoel, daar raakte hij meer en meer aan verslaafd. Meer nog dan waar het om begonnen was: demonstreren. Was het dan toch sensatie??

(Tekst: Mink Out. Feestdagentip: Minks bundel De Kunst v/h kijken. www.conckshop.nl)

 

Socials

vlietnieuwsfacebookOp Facebook

vlietnieuwtwitter Op Twitter