Het echtpaar, voor me in de rij, keek me theatraal gepikeerd aan en lieten hun blikken minzaam afglijden naar mijn voeten. Na hen, als tegenzet, een kalme, appelige blik te hebben   toegeworpen, bleek dat ik hun 1,5 meter zone verwaarloosbaar schond. Je kan natuurlijk niet voorzichtig genoeg zijn, das waar. oewel, ik ontsmette mijn handen bij de daarvoor bestemde zuil, terwijl zij die arrogant, alsof hij lucht was, links lieten liggen.

In deze sporthal hing zo’n stemhokjessfeertje. Een plek waar je je als Nederlands burger gewenst voelde. We hadden het zelf betaald. De hokjes waren groter, ik werd verwelkomd door een alleraardigst blond, studentikoos meisje, gestoken in een lichtblauw isolatiepak. Haar outfit werd gecompleteerd door een mondkapje en spatscherm.

Of ik maar even wilde gaan zitten. De XL-wattenstaaf drong traag en braakneigend door tot ver achter in mijn keel. En daarna nog even heerlijk tot achterin mijn gok, die irritante wattenstok. 1,2,3,4,5, tranen trokken sporen over mijn appelwangen, klaar.

Ik had een licht griepgevoel, gonzend hoofd en wat lammige benen. Vandaar die test. Met zo’n café heb je, voor dat je het weet een tweede pandemie. Morgen zou de uitslag in mijn mailbox zitten. Ik groette mijn beul, liep naar de uitgang. Een Bokito-achtige beveiliger, verbaasd na mijn groet, beantwoorde deze op de valreep.

Buiten in Tutje wilde ik wat aantekeningen maken voor dit verhaal, maar de belangstelling voor mijn trendy autootje werd me te veel. Als zombies sloten de potentiele coronalijders me langzaam in. Met gierende banden en bonkend hart maakte ik me uit de voeten.

t’ Was te vroeg dag, grijs, druilerig en waterkoud. Beter ging ik meteen mijn bed weer in. Hetgeen me zonder al te veel moeite lukte.

De nieuwe coronaregels van Rutte en De Jonge beroven de horeca van alle hoop de laatste weken opgebouwd. Ik verlies nooit, toch? De testuitslag na een dag binnen, kan nooit ‘Cor’ zijn. Ik open de mail……..

Wordt morgen vervolgd.

(Tekst: Mink Out. De bundel, voor de feestdagen: www.conckshop.nl)