‘Dicht op elkaar leven in een stad kan alleen op een prettige wijze geschieden als men enerzijds wat van elkaar kan verdragen en anderzijds met elkaar rekening houdt. Regels zijn nodig om duidelijkheid en paal en perk te stellen daar waar mensen er zelf niet uit komen.

Er zijn veel onvermijdbare geluiden in een stad. Auto’s, brommers, honden, spelende kinderen, bellende volwassenen, vrachtwagens, vuilniswagens, grasmaaiers, etcetera. En er zijn ook veel leefgeluiden van buren zoals wasmachines, stofzuigers, blaffende honden, dichtslaande deuren, etcetera.

Omgaan met al deze geluiden is voor de meest doorgewinterde stedeling soms nog een uitdaging. De moderne mens krijgt heel wat prikkels te verduren en het is geen geheim dat het vele soms te veel word, zeker als de nachtelijke rust in het geding komt.

Zelf ervoer ik wat dit betekende toen een buurtbewoner een haan nam. De haan kraaide bij het eerste licht en liet ook gedurende de dag geregeld van zich horen. Het was niet verboden dus stond ik machteloos. Ik werd prikkelbaar en mijn werk en welzijn hadden er onder te lijden. Ik las de vele verhalen op internet over lotgenoten die ook te lijden hadden onder hanen in hun omgeving. Zelfs voor de grootste natuur en dierenliefhebbers kon het gekraai de bekende druppel vormen die de emmer met stadse geluiden en prikkels deed overlopen.

Na een tijdje was de haan weg, wat was ik blij. Toen ik las dat hanen in Leidschendam-Voorburg verboden werden sprong ik een gat in de lucht. Nooit meer herhaling van genoemde periode. Dit zal de leefbaarheid ten goede komen. Ik dank de gemeente hartelijk voor dit besluit’.

(K.V.)