Deze week weer eens binnengestapt bij Theater Ludens. Voor Freek. Inderdaad, Freek de Jonge gaf een try-out voorstelling in deze goed verstopte mini-schouwburg. Maar die Freek is toch al ver in de 70? Kan dat nog wel? Iets wat de artiest overigens ook zichzelf vraagt.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de oude cabaretier bij vlagen fantastisch is. Het andere moment is het echter een ontzettende ouwehoer. Dan weer kwetsbaar, fragiel. Al met al toch een geslaagde voorstelling, die eindigde met een staande ovatie.

Maar ik wil het helemaal niet over De Jonge hebben. Het gaat om Theater Ludens, En dan vooral om al die vrijwilligers die hier actief zijn. Ze doen hun uiterste best om het iedereen naar de zin te maken. Het is zo heerlijk kleinschalig. De dame achter de kassa raakt in paniek als haar computer niet meer doet, wat ze ervan verwacht. De reddende engel is de theater directeur, die buiten een praatje staat te maken. Hij wordt te hulp geroepen, drukt een paar keer op de ‘escape’ toets en de kaartjes kunnen weer worden uitgedeeld.

Bij de ingang staat een andere vriendelijke medewerker, die even kijkt of de kaartjes wel echt zijn. Rond de bar heeft zich inmiddels een beschaafd keuvelende menigte verzameld. Nou ja, menigte. Zoveel mensen kunnen er nu ook weer niet in de zaal.

Laten we dat vooral zo houden. Stop met die plannen voor een nieuw, vergroot Ludens. Behoud dit theater in de huidige omvang en op die achteraf plek. Zo blijft het een heerlijke plek om eens uit te gaan. Even alle ellende vergeten. Met dank aan de artiest en vrijwilligers.