Drup, drup, drup. Eens was ik de macho van Florencia. Iedereen liep linea recta op me af, bij mij moest je zijn. Ik was geen dag absent, betrouwbaar en altijd even slagvaardig.  Grote vleugelmoer bovenop aandraaien en de eerste druppels vielen drup, drup, drup, in mijn versgemalen fluweelzacht koffiebed. De geur verspreidde zich als een lokkende geest door de zaak naar buiten. Niemand bood weerstand tegen deze strelende lucht van huiselijkheid.

Mensen kwamen er in drommen op af, rijen dik. Smachtend naar een bakkie. Begin jaren zestig mannen met punters, kippenkont en vetkuif. De dames in petticoat en getoupeerd haar. Eind jaren zestig de Afghaanse jassen.In de  aren zeventig plateauzolen en Volendambroeken, wat zagen ze er uit. Tegenwoordig koptelefoon op het hoofd en een flesje water in de hand. Ik doe net of ik gek ben en geef ze te drinken uit mijn melkblanke kelken. Koffie, verkeerd of extra verkeerd. U vraagt en wij tappen, met of zonder knipkaart.

Eurootje een bakkie, suiker en roerstokje zelf pakken. Drup, drup, drup. 2002 dat gedoe met die euro. Was wel ff wennen. Toen moest dat roken er ook ineens uit, was niet gezond zeiden ze. Stond hier af en toe blauw van de rook, was normaal, niemand klaagde. Dus iedereen massaal naar buiten om te paffen, zelfs midden in de winter. Ja, en ook nog ff door die coronatijd heen, wat een ramp was dat zeg. Afhalen en wegwezen. Gedoe, rood wit lint over de buitenbank, terras weg. We hebben hier wat meegemaakt en het meer dan glansrijk doorstaan.

Drup, drup, drup. Op een bepaald moment begonnen de mankementen. U kent het wellicht, je wordt ouder en dan langzaam wordt het minder. Ik bleef druppen. Vaak genoeg aan geholpen maar op een gegeven moment ging het echt niet meer. De tijd van gaan was gekomen, het waren 60 mooie jaren.

En hier sta ik dan werkloos in de spoelkeuken, misschien ga ik het museum in. Op mijn plek staat nu een zwart/chromen uitslover koffie te maken. Zo’n modern ding met van die pistons, beetje een groot kreng ook hoor. Nu ik er goed over nadenk is het  ’n kapsoneslijder als ik toen.

Ik hoop dat hij met net zo veel plezier als ik de traditie van een lekker Florencia bakkie koffie voort zal ‘zetten’. Ben er eigenlijk wel zeker van. Ik ben helaas uitgedruppeld, bij deze een laatste groet, het gaat jullie goed.

(Tekst: Mink Out)