Hans zou de tachtig aantikken en dat moest gevierd. Aardige mensen, wisten precies wat ze wilden en hielden rekening met de natuur en zo. Ze waren regelmatig te gast en vierden zodoende de blijde gebeurtenis bij mij in het café.

Aan iedereen was gedacht, Joopje en Josje konden alleen glutenvrij. Tante Jo had een lactose intolerantie en de helft van de feestvierders hadden een vergaande vorm van dierenliefde en waren zodoende vegetarisch. Een scala van bubbels was er ook: met alcohol, alcoholvrij en kinderchampagne.

Nou zult u wellicht denken wat een gedoe voor die cafébaas. Maar nee hoor, Hans en zijn vrouw regelden de speciale wensen zeer accuraat en zelf. Ze zouden het later op de rekening goed maken. Ik kon er mee leven. Het scheelde mij een hoop gedoe in een toch al hectische week.

Kijk, voor mij, een lompe ex-bouwvakker, portier en stapelbeddenhandelaar is zo’n soort feestje te priegelig, maar ieder zijn ding. Leven en laten leven.

De verzamelde familie en vrienden deden een muzikale duit in het zakje. Het spits werd afgebeten door de kleindochter van Hans. Schat van een kind wiens vrolijk gekwetter en gelach iedereen charmeerden. Op een dwarsfluit, die rechtopstaand niet veel scheelde met de lengte van dit snoesje, speelde ze zonder voortanden erg aandoenlijk ‘Lang zal hij leven’.

Het gemis van de voortanden kwam niet voort uit een onhandige manoeuvre met de fluit of een corrigerend tikje van mama. Neen, het kind zat in de wisselperiode naar grote mensentanden, zoals ze me wijsneuzerig vertelde.

De fijnzinnigheid en accuratie waarmee de drankjes en het eten waren geregeld, kwam ook tot uiting in de ten gehore gebrachte muzikale giften. Fijnbesnaarde instrumenten werden virtuoos bespeeld.

De zoon die via een tablet vanuit een ver land down under dit feest bijwoonde, gooide er een perfect Pink Floyd nummer uit, echt prachtig.

Zelfs de karaoke met Sweet Caroline had een hoog ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ gehalte. Ff wat anders dan in mijn kring waar men de microfoon uit elkaars handen trekt om er, met de vol getatoeëerde borst vooruit, ‘I did it my way’ doorheen te brullen. (Beetje overdreven gesteld maar toch;-)

Maar ja, wij zijn dan wel weer betere bouwvakkers of zo. Het maakt ook niet uit. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen.

(Tekst: Mink Out)