Zag van de week een stukje over een vrouw in bezet Oekraïne. Russische soldaten haalden haar van huis voor wat plezier. Haar man protesteerde en werd zonder pardon afgeschoten. De vrouw werd meegenomen naar de volgende plek des onheils. Ze kon het achteraf gelukkig nog wel na vertellen, hoewel gelukkig.

De werkdag is voorbij. Tegen de kou beschermd door wollen handschoenen, Michelinjas en Russenmuts loop ik op Tutje af. Snel naar huis, mmmmmm. Door het open karakter van mijn kleine autootje heeft zich aan de binnen- en buitenkant een flinke ijslaag gevormd. De buitenkant krabben gaat wel, maar het binnenwaarts krabben zorgt voor aardig wat smeltsneeuw op mijn kleding.

Snel naar huis, daar is het lekker……….koud. De verwarming staat op 13 graden. Ik ben de hele dag weg. Pantah en Tijgah slapen en eten er niet minder om. Verkleumd thuiskomend kan ik de verleiding van een heet bad niet weerstaan.

Met een schuldgevoel laat ik het dampend water in de kuip lopen, kost €2,26. Valt mee. Tijdens het koesterend genot denk ik een paar keer: Fuck Poetin.

Het wordt me plots te benauwd, ik moet er uit, afdrogen. Trek twee broeken over elkaar aan om de benen in deze barre decembernacht warm te houden. Een T-shirt wordt gevolgd door mijn beste bedgenoot ooit, de knieëntrui.

Dik, een voering van krulletjeswol, een grote capuchon, en een paar diepe geef-jezelf-een-hand zakken. Als ik haar of hem over mijn lichaam heen laat vallen wordt het echt heerlijk, bijna hetzelfde als met de verwarming op 22.

Als een soort van Ebenezer Scrooge zit ik dan, met afgeknipte-vinger-handschoenen en die monnikencapuchon, voorovergebogen boven mijn laptop. Het ziet er sinister uit, maar het past wel enorm goed bij de kerstsfeer.

Uit bed stappen is er door de kou ook niet makkelijker op geworden. Tis even inkomen, net als bij een frisse duik aan het Scheveningse strand. De roomboter die zich, niet in de sterrenkoelkast maar op het aanrecht bewaard, normaal zo gewillig op mijn brood uitspreidt plooit zich geenszins.

Zij blijft, gelijk al mijn exen aan het eind van ons prachtig sprookje, ijskoud. De deo die ik ’s-morgens onder mijn armen sproei heeft meer weg van een Siberische frostbite, dan de verkwikkende frisheid die de tekst belooft.

Ondanks deze koude kerstmis wens ik jullie toch prettige feestdagen. Het kan altijd erger, denk maar aan die vrouw aan het begin van dit verhaal.

(Tekst Mink Out)