Nieuws
Minks wekelijkse column: Mijn nieuwe armoe

Na jaren van financiële kommer en kwel lijkt het tij gekeerd. De kinder- en volwassenfeestjes zijn niet aan te slepen. De borrels en recepties buitelen over elkaar heen of het niks kost.

Na een aanhoudende stroom van rampspoed had het er alle schijn van dat er ruimte kwam, totdat cor roet in het eten gooide. Het leek de doodsteek voor mijn geliefd winkeltje, maar werd, met hulp van velen, net voordat het monotone geluid van de flatliner klonk, overleefd.

Nauwelijks waren de donkere wolken weggetrokken of daar zorgt Poetin met zijn compensatiegedrag weer voor een ogenschijnlijk inktzwarte hemel. Hoge energie- en grondstofprijzen geselen als striemende plensbuien het klootjesvolk, dat uit alle macht probeert een nat pak te voorkomen.

Banken hadden de paraplu’s, bij zonneschijn uitgereikt, snel weer ingenomen. Vele gaan nat en verdwijnen, onder kolkend gegorgel, onverbiddelijk via het afvoerputje het riool in.

Niets van dat voor deez amateurschrijver annex semi-succesvolle horecaman. Nou ja, het heeft er alle schijn van dat, als het zo doorgaat, hier binnenkort een succesvolle horecaondernemer amateurstukjes aan het schrijven is.

Ook wat inhaalaankopen zijn gedaan. Nieuwe laptop, met die dikke strepen op het beeldscherm ging het echt niet meer. Toch weer een automatisch koffieapparaat aangeschaft, dat plan met die opschuimer was niet echt top. Ook maar meteen die begeerde steelstofzuiger als we toch bij Coolblue zijn.

We hadden het echt allemaal nodig om de zaak up-to-date te houden maar een belangrijke bijkomstigheid is ook dat anders de belasting extra hard toeslaat.

Voor Eneco’s hebzucht geld reserveren schijnt ook niet zomaar te mogen anders had ik dát wel gedaan, maar na een tip is daar plots toch een lichtpunt.

Ja, het leven is ineens een stuk plezieriger. Financiële zorgen, daar ga je mee naar bed en daar sta je mee op. Neem het van mij aan, dat is ook geen leven. Tis een soort van blok aan je been, dat vrolijk lopen niet of nauwelijks toelaat.

Wel jammer is dat het kopen van een cadeau minder intens is dan in die arme tijd. Toen moest ik er moeite voor doen. Door dat extra geld heeft het nu een soort van achteloosheidsgehalte. Tis veel makkelijker om wat te geven.

Ik bedoel het wel net zo goed, maar het voelt gewoon veel minder echt.

Tijd om een echt passend iets te geven wat dat gevoel kan wegnemen heb ik dan weer niet of nauwelijks. Zou dat dan weer mijn nieuwe armoe zijn?

(Tekst Mink Out)

Socials

vlietnieuwsfacebookOp Facebook

vlietnieuwtwitter Op Twitter