Naast borden van roodbakkende klei kwamen zo’n vier eeuwen geleden ook luxere borden van witbakkende klei op de markt, majolica geheten. Majolica komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied – de naam is afgeleid van Mallorca – en werd aan het eind van de 16e eeuw in Nederland geïntroduceerd door Belgische pottenbakkers, die voor de Spanjaarden naar het noorden waren gevlucht. Het werd vooral geproduceerd in Bergen op Zoom, Delft en Haarlem.

Majolica borden werden tweemaal gebakken. Na de eerste bakronde werd de bovenzijde van het halfproduct – biscuit geheten – van ondoorzichtig wit tinglazuur voorzien. Op deze laag werd een schildering aangebracht, waarna de onderzijde met doorzichtig loodglazuur werd bedekt. Daarna werden de borden gestapeld in de oven en nogmaals gebakken. Voor het stapelen werden driehoekige steuntjes (proenen) gebruikt, die indrukken in het oppervlak van de borden achterlieten. Omdat aan de onderkant van de borden alleen doorzichtig loodglazuur is gebruikt, ziet deze er meestal wat smoezelig uit.

Veel van de majolica borden zijn gedecoreerd met al of niet gestileerde bloemen, concentrische cirkels, lijnen, strepen, vegen of stippels. Op het afgebeelde stuk van een majolica bord, dat door de archeologische werkgroep is gevonden bij de opgraving in 1996/1997 op de hoek van de Herenstraat en de Rozenboomlaan, staan een zonnebloem en bladeren afgebeeld. (Tekst: Wim van Horssen, foto: Joanneke van den Engel-Hees)