Het bord dat nu centraal staat, is door de werkgroep in 2000/2001 gevonden aan de Noortheylaan. Het ziet er naar kleur en afbeelding heel Chinees uit, maar is toch een Nederlandse product. Het is in feite een imitatie van Chinees porselein. Dit zogenaamde faience bord is hier gebakken van witte klei en gedecoreerd met een afbeelding van een Chinees in een tuin met vijver, omgeven door acht segmenten met blad- of bloemmotieven. Omdat faience een specialiteit van de Delftse pottenbakkers was, staat het ook wel bekend als Delfts blauw.

Toen de Delftse pottenbakkers van majolica in de eerste helft van de 17e eeuw concurrentie kregen van porselein uit het Verre Oosten, gingen ze het productieproces van dit soort aardewerk verbeteren om een product te maken dat op porselein leek. In plaats van alleen de bovenzijde werden beide kanten van het bord met wit tinglazuur bedekt. Ook werd het in de oven op stalen pennen geplaatst in kokers, waardoor indrukken van de steuntjes werden voorkomen. Deze baktechniek in kokers werd overgenomen uit Faenza, een plaats in Italië, waar al in de 15e eeuw soortgelijk aardewerk werd gemaakt. Daarom kreeg het de naam ‘faience’. De decoratie was net als die van het Aziatische porselein blauw, maar in de 18e eeuw verscheen ook veelkleurige faience. Naast dit faience bleef men het goedkopere majolica produceren.

In de Schoolstraat, maar ook op andere plekken in Voorburg, is biscuit, het halfproduct van majolica en faience, gevonden. In 1987 werd door de werkgroep zelfs een stortplaats van dit materiaal aangetroffen op het terrein van de Oude Haven. Mogelijk was dit afval van een pottenbakker in Delft. Het is waarschijnlijk met grond verder over het dorp verspreid geraakt. (Tekst: Wim van Horssen, foto: Joanneke van den Engel-Hees)