Op zijn onderarm staat een tatoeage in het Grieks. Vrij vertaald staat er ‘Geef nooit op’. Het tekent Hans Peter Klazenga (61). Inmiddels 30 jaar gemeenteraadslid voor Gemeentebelangen/GBLV. Hij behoort tot de groep langstzittende raadsleden van Nederland. ,,Het doel was nooit om 30 jaar te blijven.’’

Het was Kees van Leeuwen, voorzitter van Gemeentebelangen Leidschendam, die hem in 1994 vroeg of hij geen gemeenteraadslid wilde worden. ,,Daar had ik nooit over nagedacht maar mijn vader zei ‘doen’, ook al kost het heel veel tijd.’’

Hans Peter was de enige vertegenwoordiger van Gemeentebelangen in een raad van 17 mensen. Werkplek, het Raadhuis van Leidschendam. ,,Qua ambiance fantastisch. Loodzware houten meubelen van Kropmöller. Prachtige zaal.’’

Hij was niet alleen raadslid maar moest ook meedraaien in vijf commissies. ,,Je moest keuzes maken. Je kreeg toen nog alles per post of thuisbezorgd door een bode. Hele boekwerken. Het was in het diepe springen en zwemmen. Mijn coach was Charles Corver. Die zat in de raad voor de VVD maar daarvoor in Voorburg voor de onafhankelijken. Die heeft me wegwijs gemaakt in het politieke wereldje.’’

,,De sfeer was gemoedelijk. Relaxed, vriendelijk. Er werd gerookt en gedronken. Alles kon. Na afloop van de vergadering ging de bar open en de frituur aan. Dan werden de gesprekken verdiept.’’

,,Er was niet echt sprake van oppositie/coalitie. Formeel was ik oppositie. Ik ging er blind in. Ik wilde iets betekenen voor de inwoners. Niet langs de zijlijn staan schreeuwen ‘het moet anders’ maar me actief opstellen.’’

Dat ging goed want na vier jaar kwam Gemeentebelangen op twee zetels in de raad. Het was de tijd van de annexatie door Den Haag van delen van Leidschendam en Voorburg. En er werd achter de schermen gesproken over een fusie van Leidschendam en Voorburg.

,,Wij wilden een woonwijk in wat nu Leidschenveen is ontwikkelen. Dat was ineens weg allemaal. Er was volop actie tegen de annexatie zo van ‘wat gebeurt hier nu? Den Haag pikt onze grond in’. Tegelijk wilde wij een stevige speler in de regio zijn. Voorburg erbij halen.’’

,,In het telefoonboek viel Leidschendam onder regio Leiden. Voorburg kon ook voor Rijswijk kiezen. We waren er beiden mee bezig. Ook over de naam, de burgemeester, waar B&W gingen zitten, en waar de ambtenaren. De gemeenteraad zou in Voorburg blijven. Jaren nadien hebben we daar nog last van.’’

De krachtenbundeling betekende ook de vorming van een nieuwe gemeenteraad. In Voorburg waren twee lokale partijen: Rebels Voorburgse Belangen en Onafhankelijk Voorburg. Die gingen op in Gemeentebelangen. ,,In de nieuwe raad hadden wij vijf van de 30 zetels.’’

Er bleek echter een behoorlijk cultuurverschil tussen Leidschendam en Voorburg. Waar raadsleden in Leidschendam stukken diagonaal scanden (vanwege de boekwerken, anders niet door heen te komen), pluisden de Voorburgse collega’s alles tot drie cijfers achter de komma uit.

,,Het was een verschil in benadering. Wij deden de grote lijnen, zij de details. Maar zij voelden zich ook de elite. Wij waren de boeren. Je moest je plek bevechten. Het had tijd nodig om te matchen.’’

Gemeentebelangen bleef oppositiepartij tot 2014. Toen kwam men met acht zetels in de coalitie terecht. ,,We groeiden steeds stapsgewijs. Waarom? Je moet met je voeten op de grond blijven staan, in de maatschappij. Zichtbaar zijn in de wijken. Weten wat er speelt. Luisteren naar de mensen. In de raadszaal wordt een spel gespeeld door intimi. Hoe kun je iets besluiten zonder te weten wat er in de echte wereld speelt? En die is buiten.’’

Hans Peter erkent dat ook andere partijen de inwoners benaderen maar die doen dat volgens hem reactief, met name als er weer verkiezingen aan komen. ,,Je moet actief naar ze toe gaan, de hele vierjarige periode.’’

Dat Gemeentebelangen nu coalitiepartij is noemt Hans Peter ,,makkelijk’’ want er kunnen dingen gerealiseerd worden. Oppositie zijn is ,,hard werken’’ vooral om met zinvolle ideeën te komen die de coalitie niet meteen afschiet omdat het ‘van de oppositie’ komt.

Dertig jaar gemeentepolitiek. Hans Peter noemt zijn highlights: de Haags annexatie/fusie met Voorburg, het voorkomen dat er enorme woontorens naast Mariënpark kwamen (luisteren naar omwonenden), de bouw van recreatiewoningen in Vlietland (koers houden). Qua burgemeesters roemt hij Willem de Vreeze (Leidschendam 1980-1997), Bruno Bruins (Leidschendam-Voorburg 2007) en Joan Leemhuis-Stout (Leidschendam-Voorburg 2015); alle drie recht door zee.

,,Hoe ik het 30 jaar heb kunnen volhouden? Door contacten met de mensen. Het doel was nooit om 30 jaar te blijven. Maar mensen kloppen nog steeds op mijn deur of ik ze kan helpen. En elke vier jaar krijg ik weer genoeg stemmen. Ik ben een mensen mens. Praten met mensen is mijn drive.’’

,,Ik ben goed gebekt, stel dingen aan de kaak. Ik wil luisteren naar wat de bevolking wil. Het is politiek terug naar de mensen brengen. En dat hebben we bereikt. Het is niet mijn ambitie wethouder te worden. Ik wil het liefst met mijn poten in de klei staan.’’

,,Ik ben ook niet bang voor conflicten. Je moet ook niet bang zijn in de politiek. Toon lef. Ik ben best wel eens over grenzen gegaan. Daar ben ik niet trots op. Ik heb ook geen vrienden in de politiek, hoogstens in mijn eigen partij. Er zijn mensen die mijn bloed wel kunnen drinken. Die bang voor me zijn. Ik heb een grote mond, ja. En ben soms brutaal. Maar ik ben wel aanspreekbaar. Mijn ideeën neersabelen is heel makkelijk. Maar ik daag je wel uit tot nadenken.’’

,,Ik ben eigenlijk a-politiek. Ik wilde ook nooit bij een andere partij dan een lokale met mensen van diverse pluimage. Ik ben een vrijdenker. Iets doen en dan mogelijk op je bek gaan. Liever dat dan niets doen. In het gewone het bijzondere zien. En je niet anders voordoen dan je bent.’’

Over het huidige tijdsgewricht is Hans Peter niet erg te spreken. ,,Met social media kan iedereen maar iets roepen. De samenleving is harder geworden. Meer op de persoon. Ook de politiek is verhard, verruwd. Vroeger ging je na een hard debat een biertje drinken en dan was het over. Met social media is er geen weerwoord mogelijk. Het komt tussen de oren. Ik weet wel, ik ben er zelf mede debet aan. Ik ben er ook wel eens met gestrekt been in gegaan,’’

Wat de toekomst betreft schetst het raadslid een beeld van een dichter bebouwde omgeving. Hij hoopt dat de verruwing stopt. Pleit voor meer zorg aan ouderen. Heeft het over openbaar vervoer door de lucht, straten als wandelpromenades en het behoud van kleine ondernemers in de wijken. Een opgaan in Den Haag ziet Hans Peter niet gebeuren. ,,Dat heeft geen meerwaarde.’’

,,Ik ben niet trots op die 30 jaar. Het is wel bijzonder. Ik had het nooit verwacht. Het kost me ook geen moeite want er stroomt geel (kleur van Gemeentebelangen) bloed door mijn aderen. Het heeft wel mijn beroeps- en privéleven beïnvloed. Mijn vrouw en zoon hebben er onder geleden.’’

In de gemeenteraadsvergadering van vanavond wordt Hans Peter bedacht. Een map met knipsels die hij voor dit interview had klaargelegd verdween zelfs uit zijn kast om te dienen als basis voor een toespraak van burgemeester Martijn Vroom. Of hij een koninklijke onderscheiding krijgt, Hans Peter zegt het niet te weten. In elk geval heeft hij die niet ontvangen bij zijn twaalfjarig jubileum, ook al is dat gebruikelijk.